Konu: ''Bababana bişey diyor musun?

[RABİA]

Geçtiğimiz Kurban Bayramı gibi bir bayram yaklaşmıştı. Bayrama bir hafta vardı. Ankara’da oturmakta olan babama bayram harçlığı gönderecektim. Ama sabit gelirli insanlarız biz. Ne kadar göndereceğim, nasıl göndereceğim?
Artık hemen her gün aklımda bu konu vardı. “Babama para göndersem ama nasıl?” Çünkü benim cebimde de pek harçlık kalmayacak... Üstelik Kurban Bayramı yaklaşıyor. Kurban kesme durumum da var. İçimdeki bir ses cevap veriyor bana:
-Senin kurban kesme isteğin var da babanın yok mu?
Haklıydı o ses. Yani ya babama para gönderecektim o kurban kesecekti, ya da göndermeyip ben kesecektim. Bu karışık duygular içindeyken bir imtihan gibi gelip karşıma dikiliverdi bir arkadaş:
-Ankara’ya gidiyorum. Babana da uğrarım. Diyecek bir şeyin var mı?
Çaresizlik düğüm düğüm diziliyor boğazıma. “Şey bir miktar para göndereceğim” diyebilsem sözümü yiyemeyip mutlaka para veririm. Ama yutkunuyorum vefasız bir biçimde:
-Hiç... Selam söyle...
Arkadaş ne bilir benim içimde kaynayan duyguları. Vedalaşıyoruz ve gidiyor. Ardından bin pişmanlık... “Tüh, keşke bir yüz- iki yüz lira olsun gönderebilseydim. Ne olurdu yani?..”
Sen pişman olursun da ikinci bir fırsat gelmez mi ayağına. Gelir elbette. Yine iki gün sonra bir arkadaşla karşılaşıyorum. Bayram öncesi olduğundan memlekete giden gidene... O yıllar öyleydi. Bayramlarda tatile gitmek sonradan moda oldu. Soruyor ikinci kişi de:
-Babana bir diyeceğin var mı?
Ah dilim dönse de para göndereceğimi söylesem. Dilim cebime hâkim olacakken, cebim dilime hâkim oluyor. Susuyorum: “Selam söyle” diyorum boynumu bükerek. Arkadaşımın ardından gözlerim dolu dolu oluyor. Mırıldanıyorum:
“Ah babacığım, sen bizi ne hallerde büyüttün besledin adam ettin. Hatta bu yaşta bile, ne zaman para lazım desem belki de borç bulup yine gönderirdin istediğimi. Ama ben sana gönderecek bir yüz lirayı elim varıp da cebimden çıkartamıyorum. Aaah ah!”
Pişmanlığım gün geçtikçe, bayram yaklaştıkça artıyor. Ve nihayet üçüncü ve son imtihan çıkıyor karşıma. Üçüncü bir tanıdık, gülümsüyor her şeyden habersiz:
-Ankara’ya gidiyorum, babana bir şey diyor musun?
Ellerim titriyor. Çıkartsam mı çıkartmasam mı parayı? Hadi aslanım ha gayret. Maalesef, maalesef... Ellerim kurşun gibi ağırlaşıyor. İnmiyor cebime. Yutkunarak son fırsatı da kaçırıyorum:
-Selam söyle ellerinden öperim.
Tamam artık... Yarın bayram. Bir daha bu şekilde kimse gelmez ayağıma. Ah babacığım bu bayram kurban kesemeyeceksin sen. Affet beni... Biz evlatlar hep böyleyiz işte. Üzgün bir halde geliyorum eve.
Bayram günü çocuklar gözümün içine bakıyor benim. Çünkü ben de bir babayım. Ben mutlu olursam onlar da mutlu olacaklar. Her şeyi bir kenara bırakıp mutlu olmaya, en azından mutlu gözükmeye çalışıyorum.
Ertesi gün kurban kesiyoruz. Çocuklarla kendi çapımızda bayram yapıyoruz. Gel gelelim benim cebimde sınırlı olan para bayramın dördüncü gününde suyunu çekiyor. Hatta o zaman diyorum ki:
“Bir de babama para gönderseymişim iyice açıkta kalacakmışım.”
Bayramdan sonraki ilk gündü galiba. Yine de izinliyiz. Evde otururken kızım elinde 100 dolarla geliyor karşıma. Gözlerinin içi gülüyor. Acaba bayram harçlığı mı?
“Baba bak ne buldum? Kitapların arasındaymış. Yaşasın!”
Kızımın verdiği parayı alırken düşünüyorum. “Bu parayı oraya ne zaman koymuşum?” diye. Hatırlıyorum. Evet. O parayı yine bir gün babam vermişti de “lazım olursa” diye o kitabın arasına ben bırakmıştım. Nasıl da unutmuşum?
Gözlerimden yuvarlanan iki damla yaşı çocuklarımdan saklamaya çalışırken bir daha kahroluyorum.
“Ben ki sana elim varıp da bir yüz lira gönderemedim babacığım. Ama sen yine imdadıma yetiştin işte.”
Bu duyguyu anlatmaya kelimeler yetmiyor. O para bana öyle bir mesaj oldu, beni öyle bir kahretti ki aradan yıllar geçtiği halde hâlâ unutamam.

[insanlar_alemi]

 

[rahmet]

babama  hıç bişe demem aksıne o bana der