Konu: Aşk Ölüm

[Arif Arslaner]

AŞK ÖLÜM

Ne diyorsun ahbap!
Aşk diye bir şey var mı?
Leyleğin aşkı, ömrüyle mi mahdut,
Ya da görme alanıyla mı?

Hem sahi, onlar için aşk nedir?
İnsiyakî bir maharet mi,
Yoksa ehli dünya gibi,
Şehevî bir muhabbet mi?

Aşk denilen şey,
Acep başa bela mı
Âşıkı sürüm sürüm süründüren?
Âşık, gülebilir mi mesela ağlamaktan?..

Leyleğin lak lakı,
Bir aşk girdabının
Hüzünle yükselen nağmesi....
Ya bizim aşkımız?
Bizimki derin bir hicran kuyusu
İpsiz, kovasız...
Bakan ne görür,
Giren ne bulur,
Bu anlaşılmaz girdaptan?
Serüven... başlı başına
Taştan labirentlar arasında.

Menzil mi?
Sonsuz... delikler arasında.
Ölüm galiba, gülümseyen
Derin aşk kuyusunun
Karanlık yûsufî sularından semaya yansıyan....

Akıl esir,
Tefekkür gemli koca zincirle
Ortası delik mermer taşa.
Duyular, duygulara mahkum.
İp kimin elinde meçhul bir muamma
“Dön babam dön” kıvrımlar arasında.

İnce bir ışık huzmesi.
O da ne?!
Bana doğru gelen tek gözlü bir dev.
Ve etrafım önceki âşıklarla çevrili.
Hepsi hicranla yoğrulmuş birer kil
Ağızlarında, kara sevdadan yanmış birer sarkık dil.
Çığlık çığlığa karışıyor.
Anlaşılan bir tek cümle var:
“Aşk ölüm; aşk ölüm”

…

Zaten leyleğin de ölümü,
vuslatı bulamayan bir aşk yüzündendi


Adem KEVEN