Konu: Söyleyin mutluluk nerede?...

[Leb-i Damla]

Söyleyin mutluluk nerede?...


İsterseniz bir masal tadında başlayalım kelama…

Bir varmış, bir yokmuş. Dağların ardında, ağaçların arasında, dere kenarında muhteşem bir köy varmış.
Ailede ki her bireyin bir görevi varmış. Baba; bağ-bahçe ile ilgilenir, anne; ev ve ahır işlerine bakar, çocuklarsa; oyun oynarmış…

Çocuklar kimi zaman tahtalar ile yaptıkları arabaları yarıştırır, kimi zamanda çamurdan bir şeyler icat etmenin mutluluğunu yaşarmış. Anne-babalarına zararları yok, daha çok fayda sağlarlarmış…

Evin annesi inekleri sağar, yumurtaları toplar, bahçe sebzeleriyle harika sofralar hazırlarmış. Aynı zamanda kimyasal madde tanımayan annemiz tertemiz çamaşırlar yıkar, evi mis gibi kokarmış…

Baba da bağ-bahçe ile ilgilenir, evin ihtiyaçları için çabalarmış. Kış geldiğinde, her tarafı beyaz örtü kapladığında üşümeyelim, sıcacık evimizde rahat oturalım diye odun stoklar, gıda yönünden mahrum kalmayalım diye de genel ihtiyaçları toparlar, ambarda saklarmış…

Akşam olunca aile halkı leziz yemekleri tadabilmek için sabırsızca sofranın etrafında toplanırlarmış. Koca bir kâse çorbaya ekmek doğranır, etrafına kaşıklar sıralanırmış. Evin reisi eline kaşığı alınca mis gibi tarhana yudumlanırmış…

Şimdi Bir Yere Dikkat Çekmek İstiyorum;

Gel zaman, git zaman yeni, yeni icatlar çoğalmış. Her bir köşeye ulaşmayı hedefleyen mucitler büyük bir başarı sağlamış…

Bizim köylüler çorbaları ayrı tabakta yemeyi duymuşlar. İlk zamanlarda saçma gelse de göre, göre alışmışlar. Alışkanlık sonrası merakta kalmışlar…

Alabilmek için ekstra malzemeleri, daha çok çalışmalı elbette. Baba der ki; “Ben kasabaya ineyim. Hem çok paralı iş bulayım hem de size yeni, yeni eşyalar, kıyafetler alayım." Kimin hoşuna gitmez ki?

Baba gider kasabaya, evdekiler başlar beklemeye. Eli dolu gelen baba hürmetle karşılanır kapıda.
Evleri kap-kacak, yeni eşyalarla dolar ama artık köy sıkıcı olmaya başlar ve karar verilir kasabada yaşamaya.
Ev taşınır, okullar açılır, masraflar çoğalır. Zaman geçtikçe daha çok para lazımdır…
Anne der ki; “köyde çalışan ben burada neden boş durayım?” mantıklı gelir babaya ve anne de başlar çalışmayaaa…

Koskoca kasaba da yetmeyince bir tebdil-i mekân daha yapılır; şehre…

Baba iş peşinde koşturur, anne ise üç beş kuruş için yorulur. Çocuklar evde perişan ve mutsuzdur. Onlar mutlu olsun diye oyuncaklar alınır sürüsüyle. İlk zamanlarda hoşlansalar da minikler; kendi elleriyle yaptıkları arabaların, çamurdan icatların verdiği mutluluğu arar dururlar hep…

Mis gibi kokan leziz sofraların yerini; 5 tabaklı, 10 kaşıklı masalar alır.
Mis gibi şifa veren tarhana yerine hazır çorbalar yapılır.
Bahçe sebzelerinden yapılmış yemekler yerini bir tencere makarnalar alır.
Gaz lambası ile aydınlanan, ocak ile ısınan evlerin yerini; göz kamaştıran spotlar, her daim sıcak kaloriferler alır…

Ve Bir Anda Bakmışsınız ki;

Baba, daha gergin, daha mutsuz ve asabidir…
Anne, ne evi ne de çocukları ile yeterince ilgilenebilir…
Çocuklarsa, eski mutluluklarını ararlar dört duvar arasında…

VE DAHA ANLATAMADIKLARIMIZ!...
Globalleşen dünyada kaybettiklerimiz de diyebiliriz buna…

Şimdi; Söyleyin mutluluk nerede?

[Halime]

yaa işte bu duruma geldik artık zaman degiştikçe hersey değişiyor 

         mutluluk nerde ???


MUTLULUK NEREDE ?
Bazı insanlar , mutluluk uzaktaymış gibi onu arar , dururlar . Bilmezler , asıl mutluluk insanın içindedir . Görmezler yanıbaşlarında duran güzellikleri ...

Kaçan ; mutluluk değil , zamandır aslında . Onlar kovalaya dursunlar bir hayali , mutluluk zannettiklerini .

Ama , bir de mutluluğun formülünü yakalamış olan insanlar vardır ki , görülmeye değerdir halleri ...

En ufacık bir şey , mutlu etmeye yeter onları . Sevdiğinin bir gülümsemesi , nefesi , seslenişi ...Yavrusunun kokusu , elleri , gözleri , minicik yüreğinin pat pat sesleri .

Yediği lokmanın helali , içtiği suyun . Kazandığı her kuruşun alın teriyle ...

Hastanın sağlığına kavuşması da yatalak bir hastanın ıztırap içindeki günlerinin , ölümle son bulması da kendilerince küçük mutluluk kaynaklarıdır belki de.

Kitabı basılmış bir yazarın , yada evladı askerden sağ salim dönmüş bir ananın gözündedir , mutluluk .

Baharın geldiğini müjdeleyen dalların üstündedir , mutluluk .

Kızını , gelin etmiş bir annenin gözyaşındadır , mutluluk .

Çok uzun zamandır görmediğin dostlara kavuşmaktır , mutluluk . Sinemaya , tiyatroya gidebilmektir , mutluluk .(Büyük şehirlerde oturanlar , kıymetini bilin böylesi bir şansın .Çünkü , nice yerlerde , yoktur ne sinema ne de tiyatro salonu .)

Küçük bir çocuğun kendisinin de bir birey olduğunun kabul edildiği andır , mutluluk .

Rötarsız bir yolculuktur , mutluluk . Yağmurun yağması , havayı soluyabilmek , özgürce yürüyebilmektir , mutluluk .

Güne yeniden <> diyebilmek , geceyi sevdiğinle geçirebilmektir , mutluluk .

Bazen de yalnız kalabilmektir , mutluluk .

Birine yardımcı olmak, hayatını kolaylaştırmaktır ,mutluluk .

Bugüne kadar mutluluğun çeşitli tarifleri yapıldı .Onu arayış yolları gösterildi . Kimi , mutluluğu yakalamaya gitti , sanki çok uzaktaymış gibi . Kimi de , mutluluğu bulmuştu ve formüllerini başkalarına aktarıyordu .


(alıntıdır)

[Nadya]

mutluluk kaf dağının arkasında 

mutluluk içimizde saklı... 

Dışarı çıkmak için iznimizi bekliyor belkide   

[Leb-i Damla]

Katkın için saol aysimacım...