Konu: Benim Fikrim Geldi - Kübra Demir

[busegül]

Yaşında eşşek kalmadı be kızım



Ömürden bir ağustos daha geçer..

“Ne varsa düne dair, dünde kaldı cancağızım. Bugün yeni bir gün, yeni şeyler söylemek lâzım ..”

Ömürden geçen yıllar , geleceğe atılan bir adım daha.. Söylenecek birçok şey , kurulamayan cümleler..
Evet bir yaş daha geçti ömrümden. Yaşlanmanın tadı damaklarımızda sanırım.
Kemale erecek günler kapımızı çalarken, benim daha umudum var yarınlara..
Umudum var ülkem adına..
Umudum var ailem adına..
Umudum var kendim adına..
Her geçen gün kötüye gidiyormuş gibi gözükse de hala umudum var yeni doğan güneşe..

Seviyorum hayatı ,bu yüzdendir kusur bulmayışım gidenlere ,gelmeyeceklere..Her şey olacağına varacak biliyorum.
Ben ne kadar istersem o kadar verecek bana hayat istediklerimi. Azla yetinip , çokla avunuyorum.
Ben oyunu kuralına göre oynuyorum ..

****

Annem hep der bak. Ben pek kabul etmem orası ayrı..

Yaşında eşşek kalmadı be kızım ..Kocaman oldun sende..!

Gerçekten kalmadımı acaba hep merak ederim..Var mı bileniniz 28 yaşında bir eşşek .
Ben mi fazla büyüdüm , hayat mı bir numara küçük gelmeye başladı yoksa ömürlerimize.
Mutluyum ben ama ..Mutlu olmak için sebeplerim var..
Tamam, yaşlanıyor olabilirim. Günler ilerliyor, yaşıtlarım tek tek evleniyor..
Hatta kimisinin çocukları bile oldu ki teyze demeye başladılar bile
Bakayım . Evet, , çok olmasalar da saçlarımda üç beş tel beyazla kavuşmuş..
Eee ne yapayım şimdi..
Ben değil miyim her gün yeni bir şeyler öğrenen..
Ben degilmiyim istedim ve başardım demek için çaba gösteren..
Niye üzüleyim ya da şöyle sorayım neye üzüleyim ki..
Seviyorum ,seviliyorum..mutluyum..

Hiç üşenmedim gittim sınava da girdim, Açıktan Öğretimimin yanına birde yerinde öğretim ekledim.
Artık başım sıkıştıkça değil ,canım sıkıldıkça kapısını aşındıracağım bir üniversitemde var..demek ki neymiş daha büyümemişim..
Büyüdün diyenlere inat küçükümm kardeşim ben küççük..Büyümedim ben..
Bakmayın siz tarihlerin aldatmacasına..

Her geçen gün ömürden gitmez..Takvimden eksilir sadece..
Daha sırtımda çanta elimde kitap ,aşındıracağım yollar var ..
Daha çok yorulacağım ,aşmam gereken engebelerim var hayat adına..Düşeceğim.Ayaktakilere imrenip kalkacağım.
Bazen üşeneceğim kalkmaya.Erteleyeceğim ayağa kalkmalarımı..Ama ayağım uyuşacak elbet kalkacağım geri.
Daha çok vaktim var dostum, gencim ben daha, küçüğüm işte anla.
Gözlerimi kapattığımda kurduğum hayaller var düşlerimde..Bembeyaz olmasa da yollar , gidebileceğim kadar görüyorum işte önümü..

Bugün çarşamba..28 yıl olmuş nefes almaya başlayalı..iyi bir tiryakiyim kabul..Nefes aldığımız günler bazen ciğerlerimizi sızlatsa da..yookk.Daha değil..bırakmaya niyetim yok bu mereti (:
Herkes kendine bir parça hediye eder böyle günlerde..Şu şu parça bana gelsin..Doğdum ya hani..Nazlıyım niyazlıyım..kimse dinlemesin benim bu parça..
Hehh ondan işte..Bende şımartayım kendimi demi bugün..
Hadi beraber söyleyelim,eşlik edin sizde..

İyi ki doğdumm..gördün mü 28 oldum..
Durmadım ayaklandım ,Koşmadım kanatlandım ..
Koşup ilerliyorummmm..
Ooooo OOOoooooOOOooooo


22 Ağustos 2012 - Kübra Demir


Kaynak: You are not allowed to view links. Register or Login

[busegül]

Hayat bazen ağlanması gereken yerlerde gülmeyi öğretir insana. Gülersin tüm acılara rağmen..
Sonra alışırsın zaten. Yuttuğun şeyler gelir dizilir boğazına da geçer birazdan dersin..
Umursamazlık böyle başlıyor heralde insanda..



Bir seneden fazladır elimde uzayan bir kitap Cezmi Ersöz’ün “Ölürsem Beni Seninle Ararlar Şimdi”..
Aynı sayfaları tekrar tekrar çevirirken fark ettim kelimenin güzelliğini..Ne güzel demişti..

 “ Hayat bir kez eğilip öpsün anlımızdan”..

Hakikaten ne vardı bir kez eğilse.. Pişmanlıklar geçse, umutlar çoğalsa , her adımın bir şiir olsa.. akıp gitsek kelimelerde..
Bazen büyük boşluklara düşüyor insan ,çok sonra fark ediyor yerini yurdunu.. Yaptıklarını , yapacaklarını düşünüp kayboluyorsun zamanda..
Ben kimim , neredeyim , nereye gidiyorum derken uyuyakalıyorsun her seferinde.
Bir kez sonunu getirsen soruların cevaba ulaşacaksın da.. ah o son gelse ..

Çokta fazla uzatmak istemiyorum aslında yazmak istediklerimi. 
Yazdıkça konu dağılıyor çünkü.. Derin anlamlara giresim ,girdikçe çıkmayasım geliyor.
Sonra öznemle yüklemimin yeri değişiyor anlamsızlaşıyorum .

O yüzden ben boyut değiştirmeden konuyu kısa keseyim.
Ne dedi bu şimdi ne anlatmak istedi demeden yörüngemi sabitliyorum..

Gece yarısını geçtiyse herkese hayırlısından bir gece diliyor , kendi dünyama geri dönüyorum..


25 Temmuz 2012 - Kübra DEMİR

Kaynak: You are not allowed to view links. Register or Login

[busegül]

    Öyle derinden iç çekme çocuk,
    Daha umudunun ölmesine çok ‘yaş’ var..



Gençtik, çocuktuk..Hatalarımız vardı.Bilmiyorduk.. Hoş söyleseler de bilmezlikten gelmek tatlıydı..Çok sonraları öğrendik yaptıklarımızın sonuçlarını.Çocuktuk işte.Tahmin edemedik ,hayal kuramadık.

Şimdi hayallerimiz var gerçeklerimiz yok aslında. Her şeyi bilirken hiçbir şeyi yaşamayı öğreniyoruz belki de. Zaman geçmiş, gemi kaçmış belki de olamaz mı, olabilir. Ama şunu biliyoruz ki geçen her saniye başka şeyler yitiriyoruz.
Kimi sevdiğini kaybediyor, kimi işini, kimi geçmişini.. Her gün bir önceki günü kaybediyoruz bak en basiti.
Ben söylemek isteyipte söylemeyediklerimi kaybediyorum her yazmak istediğimde. Aklıma gelen, dilime geliyor ama kaleme gelmiyor. Demek ki yazmak herkesin işi değil. Bunu öğreniyorum.
Sonra bazı şeylerin belli yaşlarda güzel olduğunu, geçen günlerin ömürden kaybedildiğini öğreniyorum mesela.
Her gece başımı yastığa koyduğumda yine içinde olamadığım bir hayal kaybediyorum.
Kaybediyoruz işte..
Doğuyoruz , Büyüyoruz, Ecel geliyor , Ölüyoruz..Bak yine kaybediyoruz.

Sesimizin değmediği yerlerede gitse, terk etsede koca koca şehirleri kaybetmediğimiz umutlarımız var ama hala. Bizi biz yapan, ayakta tutan , kaybolan her hayalin yeniden inşa edilmesinde kullanılan, ayaklarımızın yere basmasına destek olan..
İnsan hayalleri umutla doğru orantılıdır ki , o olmasa yarın için koca bir boşluk kalır elimizde..

Ne demişti ‘Mevlana ;

“Bir yandan korkun bir yandan umudun varsa iki kanatlı olursun; ki tek kanatla uçulmaz zaten.”

...

İki dudağınızdan çıkan her cümleye bir umut katın. Sustuğunuz her cümlede bile umuda doysun karşınızda ki..

Unutmayın ki aslında Kaybettiğin tek savaş, uğrunda savaşmaktan vazgeçtiğindir.

Güzel günler bizi bekler eyvAllah dersin olur biter ..

22 Kasım 2011 - Kübra Demir

[busegül]

Sözcüklere döktüm içimdekileri. Orada güvendeler.



Belki Yağmur yağsa hayallere çok farklı olacaktı herşey.Sabır yinede..
“Sabır” Hayatla benim aramda sürekli tekrarlanan tek şey zaten..
Sabrım o kadar gürültü dolu ki açmıyorum pencerelerimi kimseye..
Sakin sansın herkes içeriyi..Dışardan bakan görmesin kalabalıklarımı..

    “Şehrin kıyısına oturuyorum,Kala’Balıkları tutmaya çalışıyorum.
İğneye yem ediyorum kendimi sabırla bekliyorum..”

Bitsin diye beklediklerimiz bazen bittiginde acıtıyormuş..Bitince anlıyorsun..
Aşk , iş ,okul sen kendine hangisini alırsan artık..

Hani dedim yazayım birşeyler bende. Anlatayım dedim içerdekileri.
Olmuyor ama işte , öyle düşündüğün gibi değil herşeyi yazmak.

Aslında ne yazayım diye başladıgımda kafamda bir sürü şey vardı.Hayata çaktırmadan göndermeler yapacak , analitik çözümleyecektim olayları..
Ama birde baktım herşey öle göründüğü kadar kolay degil. Bazen kelimelere dökmek istediklerin parmaklarında birikiyor insanın..

Amacım bir merhaba yazısıydı.. Ki merhaba diyemeden birçok şeyden hiçbirşey anlatamadan geçtim..
Velhasıl burası bundan sonra yeni mekanımız.Çözümlemelerimi , söylemek isteyipte söyleyemediğimi burdan göndericem artık.
Bazen boş atıp dolu tutacağım ,Bazen dolu atıp içimi boşaltacağım .Öle karısık işler işte..

Şimdilik söylenecek şeyler bu kadar. Sırada ki parçayı Tüm sendrom mağdurlarına gönderiyor,
Burdan anneme babama selamlarımı iletiyorum. Sevgiyle kalın.


16 Kasım 2011  - Kübra Demir

[Arif Arslaner]

Yürekten dökülen satırlar insanı her zaman alır çeker yanına.
Adeta sizi anlatır.Sanki size yazılmıştır.Sanki sizi anlatıyor.
Bu yazılarda öyle işte...insanı sarıyor hemen.

Söz Uçar Yazı Kalır. Yazıyı “yaban”a atmayın.
Kimseye söyleyemediğimiz şeyleri de kendimize yazarız.
Yıllar önce günlükler tutardım bende.
Her ne kadar duygusal ağıtlar yaksakta yazıya...
Rahatlıyor insan bir süre sonra.
Gözler yerine satırlar ağlıyor adeta.
Yazmak yürek ister.
Yazmak emek ister.
Yazmak için, acı çekmek gerek...

Devamını özlemle bekliyorum