Konu: __Duanın Önemi__

[Halime]

Dua'nın Önemi

Duâ, vesile-i rahmettir. İnsanı maddi ve mânevi sıkıntılardan kurtarır. Yunus’ (A.S)’u balığın karnından en sıkışık ve sıkıntılı olduğu bir durumdan kurtarmaya vesile olan duâsını ruhumuzun sıkıldığı, içinden çıkamadığımız sıkıntılara düştüğümüz anlarda biz de tekrar edelim ve Allah’ın kudret ve rahmetini celb edelim: “Lâ ilâhe illa ente sübhaneke inni küntü minez’zalimin…”

Bilindiği gibi Hz. Eyyub (as) sabır ve metaneti ile dillere destan olmuştu. Bir rivayete göre o meşhur hastalığını on sekiz sene çekmişti. Hiçbir zaman isyan etmeyen Hz. Eyyub (AS)’e hanımı bir gün şöyle sorar:

“ Bu hastalığın bitmesi, çektiğin dertlerin gitmesi için Cenab-ı Hakk’a duâ etsen olmaz mı?.. der.

“ Benim bolluk ve refah içinde yaşadığım müddet 80 yıldır. Çekmiş olduğum darlık ve sıkıntılı zaman ise daha bu süreye ulaşmamıştır. Bu durumda ben Allah’tan utanırım. Ona (c.c) bu halin üzerimden gitmesi için nasıl duâ ederim ki?

Bütün Peygamber ve nebilerin tek silahı olan duâ, günümüz insanı için de aynı görevi görmektedir. Ve kıyamete kadar da görecektir. Peygamber Efendimiz (SAV) buyurmaktadır ki: “Duâ Mü’min’in silahıdır...”Yine sevgili Peygamberimiz (SAV) şöyle buyurmaktadır: “İki duâ reddolunmaz, yahut nadir olarak reddolunur: (Biri) Ezan okunurken yapılan duâ, diğeri de savaş şiddetlendiği zaman harp esnasında süngü süngüye yapılan duâdır.”

Duâ’nın amaçlarını ve hedeflerini şöyle sıralamak da mümkün:

Duâ, mü’min’in silahıdır.
Duâ, ibadetin aslı ve özüdür.
Duâ, ömrün bereketini artırır.
Duâ, dinin temel ilkelerindendir.
Duâ, Allah katında duâdan makbul bir şey yoktur.
Duâ, kısacaYou are not allowed to view links. Register or Login istemektir... İstemesini de bilmektir.

Duâ ve zikirlerin ana kaynağına bakıldığı zaman, sevgili Peygamberimiz vardır. Ana kaynak Hadis-i Şerifler olup günümüze kadar gelebilmiş ve kıyamete kadar da gidecektir. Bir söz vardır: “Yer gök duâ üzerine durmaktadır” evet, bunu gören göz, duyan kulak, anlayan kalp, zikreden dil daha iyi görmektedir.

Akıl derki; geriye iyi bakmak gerekir. Hani dünya malı için koşan, şan şöhret sahibi kişiler nerede? Herkesin gideceği yer belli değil mi? Madem belli! O halde neden bu dünyalık için telaş? “Muhannete muhtaç mı olalım?” diye bir deyim akla hakim olabilir. Kimsenin muhannete muhtaç olması söz konusu değil. Asıl insan Yaradanına muhtaçtır. Gayrisi palavradır. “Yattığımız yerde rızk ayağa gelmiyor ki?”denilebilir; elbette gelmeyecek. Hem size kim diyor ki yan gelip yattın?. İnsana düşen şudur ki; çalışacak, tevekkül edecek, hamd edecek, şükredecek, yarın azığım yetmez telaşına düşmeyecek “ çünkü yarına çıkmaya kimsenin senedi yoktur” haram yemeyecek, başkasının rızkına-namusuna göz dikmeyecek, hayat çizgisini yaratanın istediği doğrultuda çizerse, hiçbir zaman dünya korkusu olmaz. İnsan kendisini yaratana teslim olup, O’na sığındığı zaman korkmasına gerek yoktur. Ki, bu dünyaya imtihan için geldik, eğlenmeye, mal-mülk yığmaya değil!

. Varlıkta bir imtihan şekli, yokluk da bir imtihan şeklidir. Sağlık da bir imtihan şekli, hastalıkta. Bunu böyle bilip, buna göre yaşamak zorundadır insan.

Kâinatı yaratan Allah’û Zü’l-Celal hiçbir şeye muhtaç değildir. Muhtaç olan sadece ve sadece insandır. İnsan harici iki mahlukatın birbirine zarar vermesine insanın hayıflanması bile gerekmez, asıl onda hikmet araması gerekir. Çünkü akıl sadece insana verilmiştir. Diğer canlıların yaptıkları sadece insana ibret vermesi içindir. Madem ki yüce Allah’a inanıyoruz, haşa, kuşku duymak neden? Başka canlılar arasındaki yok oluşa sadece ibret ve hikmet aşkı için bakmalıyız. Kainatta bir zerre dahi, Rabbim’den habersiz hareket imkanı bulamazken, cüzi akıl ve olanak ile insan buna engel olma imkanı asla bulamaz ve verilmemiştir de. İnsanoğlu biraz nankörleşerek “ bunun sebebi de daha fazla kazanmak hırsıdır” kainatın, yaşadığı ortamın düzenini bozabilir. Bu da yine kendisine ve başka canlılara zarar verecektir. Başka canlıların helakı ise, kendi sonunu hazırlayacaktır.
İnsan, hayatta bir imtihan için vardır. İşte bu nedenle başına gelen bir musibet karşısında hiddetlenmeyip, en büyük silahı olan duaya sarılarak, kendisinin ve kâinatın sahibi olan Allah’a duâ etmek, yalvarmak olmalıdır. Bir başka canlıdan medet ummak yerine, kendisini yaratandan istemek zorundadır. Bu da halis ibadet ve halisane duâ ile olur. Gayrisi nafiledir.
Duâ, yapacağınız zaman, abdestli olmaya dikkat etmeli, birileri görsün diye değil, sadece durumunuzu Allah’a havale etmelisiniz. İnsanlar görür diye ameli bırakmak riyadır ve insanlar görsün diye amel etmek ise şirktir. Öyle ise bunlardan uzak durarak, yalnız siz ve Allah olmalı duâ esnasında. Duâ ederken bir aracı koymaya da gerek yoktur. Eğer bir aracı konulmak istenmişse, Allah’ın sevgililer mertebesindeki kullar hürmetine demek, duâyı daha da güzelleştirir. Bunu söylemekte bir beis yoktur.. Duâ içten ve samimi olmalıdır. Riya ve şirk asla bulaşmamalıdır. Duanız sizin virdiğiniz, zikriniz kabul oluncaya kadar devam edin. Ta ki, kanınızın her damlası bunu kabul etmiş olsun. Siz dille söylemezken, vücut diliniz zikretsin. Yolda yürürken , bir iş yaparken hatta uyurken bile vücut diliniz devam edebilsin. Bu o kadar zor bir şey değil. İnanarak, samimi bir şekilde yapılan duâ, siz isteseniz de istemeseniz de vücudunuzdaki tüylerin ayaklanmasına vesile olacaktır!

İşte duanın doruk noktası da burasıdır. Bu noktaya erişebildiğiniz zaman, ağzınızdan hep hayırlı söz çıkar, çevrenizde hayranlık uyandırırsınız.

Ben şahsen dûanın çok ama çok yardımı olduğunu hayatımın her zerresinde gördüm, yaşadım. Her dem Allah’tan istedim. Kuldan ne istedimse hep geri vermek zorunda kaldım. Ama Rabbim’den aldıklarımın karşılığı sadece O’na şükretmek, zikretmek ve hamd etmekti.
 

[melike]

                            Duâ, mü’min’in silahıdır.

                                    Duâ, ibadetin aslı ve özüdür.

                                                Duâ, ömrün bereketini artırır.

                                                                   Duâ, dinin temel ilkelerindendir.

                                                                              Duâ, Allah katında duâdan makbul bir şey yoktur.

                                                                                                           Duâ, kısaca... istemektir... İstemesini de bilmektir.   ggüüll

                                       çok güzel bir paylaşım    öppp