Gerçekçi olalım. Bu dünya hayatı gülme yeri değildir.
Gülme yerine gitmek için buradayız.
Bismillahirrahmânirrahim
"ve yevme izin yefrahul mu’minûn" (RUM-4 ayet)
ve o gün müminler Allah'ın yardımıyla sevineceklerdir.
Şimdi değil. O gün gelince güleceğiz inşaAllah.
Allah o günü ne zaman murad ettiyse. O güne doğru gidiyoruz.
Dünya, sıkıntı yeridir.
Evimiz hayaytın en yoğun yaşandığı yer değil mi?
O halde en yoğun sıkıntılarda evimizde olacak.
İman arttıkça sorunlarımızda artacak.
İmanımız arşa çıkarsa, bilinki herkesten çok sorunumuz olacak.
Mirac'a çıkan peygamberimize, tolerans sağlanmadı.
Tam tersine dede yurdu Mekke'den Medine'ye hicret etti.
Mü'min olarak biz sorunlarımız karşısında Allah'tan ümidimizi kesneyeceğiz.
Ümit kestiğimiz an işimiz bitti demektir.
Kur'an-ı azimuşşanda ne buyruluyor:
"innehu lâ yey’esu min ravhillâhi illâl kavmul kâfirûn"
"Çünkü kâfirler topluluğundan başkası Allah’ın rahmetinden ümidini kesmez." (YUSUF Suresi 87. ayet)
Allahımız yanlış iş yapmaz ki. İmtihan yapar.
Ayağımızda kopsa, Allah yarattı geri aldı demeliyiz.
Tabiinden birinin ayağı kangren olmuş kesmişler.
Sonra haber geliyor. "Oğlun attan düştü öldü."
Aynı anda iki faciayla karşı karşıya bakın ne diyor:
"Elim ayağım 4 tane, bir organımı aldın 3'ünü bana bıraktın.
4 çocuğum vardı, birini aldın 3'ünü bana bıraktın.
Öyle bir Allah'a şükretmeyipte ne yapalım?
Görmezlikte gelir mi Allah. Haşa...
Çektiğimiz sıkıntıları bir kenarda unutur mu?
Unutturmaz... Böyle bir Allah'a iman ettik.
Eğer sorunlarımıza bu gözle bakmazsak. Soluğu psikologta alırız.
Rabbim sorunların üstesinden gelecek bize iman ve kuvvet versin. (Amin)
Selam ve dua ile...
16. 05. 2017, Cuma
3 Yanıt
2262 Gösterim