Konu: Aldırmam

[Arif Arslaner]

Aldırmam   

Ciğerine dokunan şarkılarla uyandırdım seni bugün,

Duymayı özlediğin, özlemini kurduğun,

Çok uzaklarda unuttuğun düşlerle elveda dedin,

Dünden kalan tüm hüzünlere...

Kurasız bir çekilişten kaldın payıma,

Tek sahibi ben olan acılardı haneme düştüğün.

 

Dillenen bir çocuk gülüşüydü hani bulutların mavisi,

Üstünde gezinirdi tüm ruhlar.

Aydınlıktı yarınlar, çok güzel olacaktı hiç olmayan her şeyler.

Söylediğim tüm yalanlardan daha da yalandı hayat!

Şüphesiz bir iz bıraktı ruhumda, geçmişte daldığım düşler.

Uyandığımda çoktan kaçmıştı yolunu bilmediğim uzak mutluluklar.

 

Bir şehrin sönen tüm ışıklarının ardında görünürdü karanlık caddelerde ki mağzalar,

Daralan ruhumda hapsolan bir kül dolusu yalnızlıktı gece dışarı döktüğüm.

Ne şeytanın hilelerinden korkabildim ki;keşke korkabilseydim,

Ondan önce göründü nedense hep melek suretinde insanlar.

Gece karanlığında sarılacak, sıkıca tutacağım bi el olsun hep derdim ya hani,

Etrafımda ki dikenler batınca yüreğime, korktum artık sarılmam hiç bir bedene.

Ben benim gibi bir yalnız el arıyorum bir ömür bırakmayacağım.

 

Kapı gıcırtısında bile tetikte olur bu hüsrandan sonra yüreğim,

Duyduğum her seste sonraki gelene dek bir pusu sezer bedenim.

Kendimi büyük bir devlet olarak görüyorum şu küçücük dünyamda,

Yıkılmam, yıkılamam, yıkamazlar...

Aldırmam geçen kısacık zamana, zaman beni yazdıktan sonra!

Son sayfada, son paragrafın, son cümlesinde, en son kelimesi olur MUTLULUK!

 

 

Kamil U. Ferik