Konu: Anı Yaşayan Olabilmek

[Leb-i Damla]

 

Anı Yaşayan Olabilmek

Yorgun bir intizara meylediyor gece
Hüzzam yağmurlardan geçiyor
Sonra içime akıyor gece
Sonunu bulmayan yollardan geçiyor…
Göz süzüp mevsimlere
Kabul ettiriyorum kendimi
Derken bir masalda kayboluyorum
Eklediğim her hüzünle yine sana doğuyorum.
Nisan değil bu,eylüldür
Sararmışım büsbütün
Büsbütün eksik kalmışım
Toprağın gurbetine düşmüşüm
Kapılardan dönüp eşiklerde yorulmuşum
Seslenip seslenip cellatlara sunulmuşum…
Suskun bir bahara sürükleniyor rüzgar
Işıklar aksini bulmuyor
Yaralarımı acıtıyor rüzgar
Benim yağmuruma yüz sürmüyor…
Artık canım yanmıyor giden bahara
Olmadığım her yerdeyim
Örtülmüş acılarla sebepsiz bir bahanedeyim
Susmuşum sessizlimi
İçimde öldürmüşüm kaybettim beni
Susmuşum seni dipsiz kuyulara