Annemi kutsamıyorum - seviyorum
ggüüll ggüüll ggüüll
Anneler günü yaklaşıyor, malum. Büyük olasılıkla çoğunuz elinize kalemi alıp ya da klavyenin başına geçip tüm annelere ithaf edeceğiniz yazılar yazacaksınız. Yadsınamayacak biçimde de asıl ilhamı, yanı başınızda olsa da olmasa da annelerinizin gözlerinden ve kokusundan alacaksınız. (Benim de şu an yaptığım gibi) Ancak itiraf etmeliyim ki şu özel günlerin cılkını çıkartma konusunda üstümüze yok. Hep aynı döngü içinde, aynı cümlelerle aynı bakış açılarıyla kutlanmasından sıkılıyorum anneler gününün de…
Sen yemedin; yedirdin, giymedin; giydirdin, hastalığımda başucumda bekledin, annem canım annem, gözleri güzel annem, kolları sıcak annem vs. vs… Hayır, kimseyi yargılamıyorum ama merak ediyorum, bu kadar yoğun ve kalıplar içinde ifade edilen duyguların anlamını yitirmeyeceğinden gerçekten emin miyiz?
“Anne” dediğimiz varlık zaten var oluş biçimi bakımından kutsal’dır. Doğa aslında bir nebze taraf tutmuş ve dişiye verdiği doğurganlık becerisiyle dişiyi -anneyi- bizden(insan ırkından) çok önce kutsamıştır. Öyle ki köpekten file,filden penguene, maymundan insana her dişi varlık yavrusuna doğanın kendine tanıdığı sınırlar - beceriler içinde bakar, sahip çıkar ve yavrusunu kollar,büyütür. Bu güdülenme ve uğraş da bir özveri ya da lütuf değil, Doğa’nın getirdiği bir zorunluluktur.
İnsan ırkına mensup anneler, Doğa’nın bu kez yalnızca kadına değil insana verdiği akıl ve düşünme becerisi sayesinde diğer hayvanlardan çok daha özenle, dikkatle, çabayla bakarlar yavrularına. Ama dönüp bir sorun isterseniz annenize, bu çaba onlar için de bir özveri ya da lütuf değildir, güdülenimleri öyledir. Tam da bu sebeple “karşılık beklemeyen tek sevgi”dir anne sevgisi.
Diğer taraftan bu sınırsız sunma, kollama, besleme dürtülerinden yola çıkarak Doğa’yı ve Toprak’ı anneye benzetmişsizdir. Doğa Ana, Toprak Ana betimlemeleri ne ilginç ki sadece bizim dilimize özgü değildir. Belki de Anneler Günü’nde Doğayı ve Toprağı da kutsamak, kutlamak gerekir.
Neyse, asıl konu bu değildi. Annelerimiz… Gece çocuğu için bile olsa uykusundan kalkma gücünü gösteremeyen kadınlar tanıyorum; kim bilir belki ben de öyle olacağım; sabahları çocuğunu okula uğurlamayanları, sinir katsayısı yüksek olduğundan gündelik hayatın hıncını çocuklarından çıkaranları da biliyorum. Otorite arzusunu çocukları üzerinden tatmin edenlere ne demeli? Hiç mi görmediniz böyle anneleri?(Bence sandığımızdan çoklar…) Neden anne tanımlarınızda bunlar da yok? Ne yapacağız şimdi? Bu kadınların anneler gününü kutlamayacak mıyız? Kadınların da annelerin de her şeyden önce insan olduklarını unutacak mıyız? Onları kutsallaştıralım derken insan olmaklık’larından kopartacak mıyız?
Bu sonsuz kutsamalar, ayinler yüzünden boşanmış olsalar dahi aşkı, arzuyu, tutkuyu yakıştıramıyoruz biz annelerimize. Kıskançlık, kindarlık, ukalalık, bencillik herkeste olabilir de bir bizim annemizde olmaz, inancını taşıyoruz. Oğullarını gelinlerinden kıskanan kayınvalidelerin, annelerin durumunu onlara sadece “anne” olarak baktığımızdan anlamıyoruz.
Ben annemle didişerek büyüdüm. Çocukluğumun ilk yıllarında sürekli olarak onun galip geldiği, ergenlik ortası ve sonlarında ise benim baskın çıkmaya başladığım didişmeler… Şimdi ise iki kadın nasıl didişirse öyle didişiyoruz… Maalesef hiç süt liman olmadı ilişkimiz… Olmasın da zaten, iki farklı “insan”ız biz. Benim hatalarım ne kadar çoksa annemin hataları da o kadar çoktu, inanın. Nasıl ki o beni tüm eksikliklerimle sevdiyse ben de onu tüm eksiklikleri ve hataları ile sevmeyi becerdim. Ve işte böyle olmalıydı, ilişkimiz.
Her şeye “rağmen” birbirini seven iki kişiyiz…
Not: Anneciğim, sana hayatını tepetaklak edecek kadar derin ve renkli bir “aşk” diliyorum. Her yeni güne uyanmak için çocuklarından başka sebeplerin de olsun… Anneler günün kutlu olsun…
1 Yanıt
3760 Gösterim