Peygamber Efendimizin fizikî özelliklerine, bunların anlatıldığı edebî eser ve
levhalara hilye denilmektedir. Onun fizikî görünüşü yanında ahlâkî
özelliklerine ve bu konuda yazılan eserlere de Şemâil adı verilmektedir.
Hilye kaynaklarına göre Hz. Peygamber, uzuna yakın orta boylu idi.
Başı, insanlar arasında hoş ve güzel sayılacak ölçüdeydi.
Yüzünün rengi beyazdı. Gözleri siyah, kaşlarının arası az açıktı.
Kirpikleri sık ve uzundu. Sakalı sık, omuzbaşları ve omuzlarının arası geniş,
elleri ve ayakları itidal üzere idi. Saçıkumral olup hafifçe dalgalı idi.
Peygamber Efendimiz, güler yüzlüydü. Dinleyenlerin eksiksiz
anlayabilmelerini sağlamak amacıyla yavaş yavaş konuşur, daha iyi
anlaşılabilmesi için de önemli konuları birkaç kere tekrarlardı. Zaman zaman
insanları rahatsız etmeyecek hafif kokular kullanır, ikram edilen çiçekleri
kabul ederdi. Gürültü çıkarmadan son derece dikkatli bir şekilde yürürdü,
bakışlarıyla kimseyi rahatsız etmezdi. Dizüstü oturur, bağdaş kurar, bazen de
uyluklarını karnına çekip ellerini dizlerinin üstüne bağlardı. Geceleyin
yatarken, kendisine nimetler veren, ihtiyaçlarını gideren, evinde huzura
erdiren Allah’a hamd eder, O’nun adını anarak uykuya yatar, uyandığında da
yine Allah’a hamd ve şükreder, dönüşün O’na olacağını söylerdi.
Temizliğe çok önem verir, özellikle ağız ve diş temizliğine dikkat ederdi.
Her abdest alışında, o günkü şartlarda bir çeşit diş fırçası sayılan misvakle
dişini temizlerdi. Estetiğe, tertipli ve düzenli olmaya önem verirdi.
Peygamber Efendimiz giyiminde titizdi, dağınıklıktan hoşlanmazdı. Ev
döşemesi olarak, yaşadığı dönemdeki yaygın eşyayı kullanırdı. Gerek giyim,
gerekse ev eşyasında ihtiyacı karşılamaya, sadeliğe, temizliğe ve tertipliliğe
özen gösterirdi. Yemekten önce ellerini, yemekten sonra hem ellerini hem de
ağzını yıkardı. Yemeğe besmele ile başlar, bitince Allah’a hamd ve
şükrederdi. İyice acıkmadan sofaraya oturmaz, karnını tıka basa doldurmadan
da sofradan kalkardı. Şartların elvermesi durumunda yemek davetlerine
katılırdı. Sofrayı paylaştığı kişilerle hoş sohbet ederdi. Gerek yiyecekler,
gerek giyim, gerekse ev eşyasının helâl yollardan kazanılmış para ile alınmış
olmasına önem verirdi.
Gündelik hayatta her zaman güler yüzlü, tatlı sözlüydü; kimseyi, üzmez,
kimseyi hor görmez ve azarlamazdı. Herkes onun yanında kendisini rahat
hissederdi.
“Güleryüz, bütün insanların kolayca anlayabileceği ortak beden dilidir.
Peygamber Efendimizin özelliklerinden birisi de güleryüzlü ve tatlı dilli
olmasıydı. Bir sahabi onu her gördüğünde güler yüzlü olduğunu ifade
ederken, başka bir sahabi Allah Resûlü’nden daha güleryüzlü birini
görmediğini söyler. Gerçekten sevgi dolu samimi bir tebessüm, kalpleri
fetheden değerli armağandır. Bunun içindir ki Peygamber Efendimiz, din
kardeşini güleryüzle karşılamanın ve güzel söz söylemenin de sevap
kazandıran bir iyilik olduğunu müjdelemiştir.”
(Çetin, A. (2006). Örneklerle Peygamberimiz, İstanbul).
0 Yanıt
1394 Gösterim