Bir Adım Kala
Dünyaya adım attığımız ilk gündü. O ikisi ardımız sıra geldiler.
Sanki hiç lazım olmayacakmış gibiydiler.
Biz dizlerimiz ve ellerimiz üzerinde emeklerken, ikisi aylarca peşimiz sıra sürüklendiler.
Fazlalık gibi duruyorlardı. Arasıra elimize gelseler de, pek yüz vermedik.
Pek az dönüp baktık yüzlerine.
Uzunca bir süre saklandılar. Sıcacık patiler içine sokulup gözden kayboldular.
Gözden ve gönülden uzakta sabahladıkları oldu. Herkesten aşağı kaldılar.
Ne iş yaptıklarını bilmiyorduk. Sağı solu belli değildi bir kere.
Derken bir gün ayağa kalktık. Dizlerimizi ve ellerimizi serbest bıraktık.
O ikisini farkettik birden bire. Aşağılarda unuttuğumuzu hatırladık.
İkisi acemi yürüyüşlerimize eşlik etti. Yürümeyi onlarla öğrendik.
Tanıştık, alıştık. İkisinin de sağı solu belli olmaya başladı.
Alıştık.
Nereye gidersek, yanımızda oldular. Bedenimizi omuzlarında taşımaya hazırdılar.
Hatta sevinçlerimizi de yüklenip koşmaya başladılar.
Hasret ve ayrılık o ikisinin vardığı yerde biter oldu.
Başımızın göğe erdiği zamanlar oldu. Mağrur olduk. Aldandık. Büyüdük;
kendimizi büyük görür olduk belki. Ancak, o ikisi,
suskun bir cefakârlıkla hep yanımızda oldular.
Her zaman toprağa en yakın yanımız olarak kaldılar.
Ne büyüdüler, ne büyüklendiler. Sadece bedenimizi yüklendiler, ağırlığımızdan yüksünmediler.
Çok kazandığımız zamanlar da oldu, sıfırı tükettiğimiz günlere de uğradık.
Oysa, o ikisi başından beri en fazla iki rakamlı bir ölçüye razı oldular.
Bizi her daim taşıdılar, kalıplarından dışarı çıkmadılar.
Gün oldu, "akılsız başın cezası"nı çektiler. Çok çektiler.
Gün oldu, "kara sular" indi damarlarına. Önemsiz ve değersiz şeylerle birlikta anıldılar.
Öyle herkesin huzuruna çıkarılacak şeyler değillerdi. Ortalıkta dolaşamazlardı.
Nezaketen saklanmaları gerekiyordu.
Bir tek "ayağı çıplak" yetimler sayesinde güneşle ve toprakla tanıştılar.
Çok az gün yüzü gördüler. Hep "ayak altında" kaldılar.
"Ayak işleri"ne baktılar. Ezilmediler belki ama hep en altta kaldılar.
Ancak, yoldaşlıkta kimseden aşağı kalmadılar.
Nice yollarda, nice yıllarda hep yanımızda, hep yakınımızda kaldılar.
Tuzaklar önce onlara kuruldu. Taşlandılar ve kanadılar ama yoldan çıkmadılar, yoldan dönmediler.
Ardımız sıra gelmişlerdi. Önümüz sıra koştular.
Adım adım dünyaya yanaştırdılar bizi. Ve adım adım sırata taşıyorlar her birimizi.
Ağır ağır çıkarak bu merdivenlerden.
İkisinin de sağını solunu belledik artık. Nereye gittiklerini biliriz.
Biliriz ki, ölüm kadar toprağa yakın ayaklarımız.
Biliriz ki, adımlarımız kadar hayattır ayaklarımız. Ve hep çukurda kalır bir ayağımız.
Sıratta tek tutunacağımız o ikisidir. İki yoldan birinde kalır iki ayaklarımız.
Doğru yolda yürüyen ayaklar ne kadar uçarı, yanlış yollara sapan ayaklar ne kadar uçurum!
Ah ki, en derin kuyumuzdur ayaklarımız.
Bizden sonra geldi ayaklarımız. Adımımız adımızdan sonra geldi.
Şimdi bizden önce gider ayaklarımız. Adımladıkça yılları ve yolları,
adımızı bir mezar taşına taşır adımlarımız.
Bir gün adımımız tükenir, bir tek adımız kalır.
"Ayaklar altında" kalır adımız."
A. Cem Toprak
2 Yanıt
3936 Gösterim