Acıyor içim anne…
Derinlerimde bir yerlerde bir şeyler var sessiz çığlıklar atıyor.
Bir sağır edasıyla dinliyorum içimi, yüzüm şekilsiz, ellerimde hissiyatsızlık var anne.
Haydi gel diyen bir şeyler var, uzansam tutacağım uzanmasam gelecek gibi.
Sanki bekleyen hasretin temsilcisi.
Yanan bir ateşin en alevli hali, yanıyor içim anne bilmiyorum bildiğim her şeyin bilinmez olduğu gerçeğini…
Neydi içimi böyle yakan anne.
Gel dedi annem, beraber gidelim sanırım ihtiyacın olan biraz terapi.
Birden dağıldı tüm halim. Ne olsa gideceğim, çünkü yalnızlık rıhtımında yürüyor.
Ayaklarım bedenim sessizce izliyor onu.
Gidelim dedim son bir umutla.
Güzel bir yerdi geldiğimiz yer. Hoş kokular vardı, mistik bir havası gayet mütevazı dizilmiş kaliteli ağaçlardan yapılma eşyalar. İçeri girdiğimiz gibi annem anlattı halimi, sessizce dinledi hanım.
Bana bakıp ruhun bir şeyler istiyor olmalı dedi. Ruh mu dedim, o nedir?
Ruh mutlaka bişiler ister insandan bunun farklı yolları vardır.
Kimi yoga yapar, kimi mistik alanda yaşar, kimi terapi alır, kimi ilaç; hepsi birer çaredir.
Ruhun asıl özü ne ister dedim bilmeden…
Asıl sorum aradığım yolun kapısıymış.
Bilmesen de bildirenler hep varmış.
Anne içim hala acıyor.
Olmadı bu içimdeki rahatlamadı.
Aslı olan bulunamadı.
Ruh tadını almadı yandıkça yanıyor anne.
Ruhlar ancak Allah’ın cc zikriyle mutmain olur. Kelamın en güzel sahibine aitti bu sözler.
Ahir zaman insanı ruhunu hasta ettikçe etti.
Maneviyatta eğilmeyi bilmedi, bildikçe dikleşti.
Buğdayları damı görmedi halbuki onlar içlerini doldurdukça başlarını toprağa yükledi.
Toprak her pisliği içine aldı da nimetler verecek kadar asilleşti.
Güneş her gördüğüne küsmedi yine de geldi.
İnsan bilemedi ne olursa olsun eğilmeyi, zorluğa rağmen inşirah demeyi,
her zaman ihlas la yükselip yasinler le doğmayı ve
her güne sapasağlam fatihalarla yürümeyi.
Lokmanda aranır şifa,
Zorda bulunur deva,
Yoksa sabrın şükrün zikrin
Ruhun her daim zorda
Zeynep ÇELİK
0 Yanıt
3203 Gösterim