İddialı bir cümleyle başladım bu yazıya. Ama bu bir iddia gibi görünse de gerçeğin ta kendisi olduğu da bir gerçek. Kanıtlayabilirim, öncelikle elimi kullanabilirim. Elimi yönetebilirim. İstediğim kadar göz kırpabilirim. Sınırsız hayal gücüm var. Hayalimde istediğimi ekip istediğimi biçebilirim. Konuşabilirim, duyabilirim, görebilirim, yürüyebilirim, zıplayabilirim, koca bir kahkaha atabilirim� Yani, pek çok eylemi kimseye ihtiyaç duymadan gerçekleştirebilirim. Daha da önemlisi ben üretebilirim, dönüştürebilirim, farklılaştırabilirim rim rim rim...
Ne kadar güzel değil mi? Ne çok şey var varlığımı, etkin olduğumu kanıtlayan ve kendi kendime yapabildiğim. Peki, bu dünyada var olduğumu kanıtlamaya neden ihtiyaç duydum? Nedeni şu; o kadar çok insan var ki bu dünyada, kendi varlığından bile habersiz yaşayan. Öylece yaşayan. Daha doğrusu, bu dünyaya gelip, büyüyüp, eriyip, giden�. Bende bi yazayım dedim �bende bu dünya da varım� diyennn.
Nasıl olur da bu insanlar varoluşlarını fark etmeden göçer giderler. Hiç mi düşünmezler kendi varlıklarını? Bu soru üzerine düşünce sesim �pek çoğu �ben kimim� sorusunu sormamıştır bile kendine� diyor. Ben kimimmmmm? Bu soru ansızın sorulduğunda birden apışır kalırız. Sonra ya adımızı söyleriz ya da ne bilim, ben kimim mi bu ne saçma bi soru der birden ukalalaşırız. Şaşırmışızdır. Veya kızmışızdır, ne hakla birisi bize kim olduğumuz ortadayken birden böyle saçma bi soru sorma cesaretini göstermiştir falan. Bu soru üzerine düşünür bir garip insan� Ve bir süre sonra �Amannnn filozof mu olcam da bu soruyla uğraşıyorum, kimsem kimim, yaşayıp gidiyoz işte, hepimiz bi gün toprak olacaz nasıl olsa�� der ve günlük telaş içinde erirrrrrr gider.
Birde bu dünyada kendisi olmayı başaramayanlar vardır. Bunlar kim oluğunu bilmeyenlerden daha vahim haldedirler. Hatta böylelerinin üstüne �Başkası olma kendin ol, böyle çok daha güzelsin� gibi şarkı sözleri yazılmıştır Onlar ise bunun farkında bile değildirler. Sanki dünyaya kendilerini aramak için değil, başkalarının kimliğine bürünmek için gelmişlerdir. Özenti, onların diğer adıdır. Kendilerinden memnun olmadıkları gibi, ailelerinden, memleketlerinden, geleneklerinden de öylesine nefret eder, aşağılarlar. İşte böyleleri asla �bu dünyada bende varım� diyemezler. Deseler de var olan kendileri değil bir başkasının basit kopyalarıdır zaten.
Her iki durumda da bu insanlar mutsuzluklarının içinde mutluluk ararlar. Asıl mutluluğun aslımızda, yani özümüzde olduğunu fark etmeden yaşarlar. Ben derim ki soralım kendimize �ben kimim� sorusunu. Sonra üzerinde düşünelim. Düşündüklerimizi uygulayalım. Kendimizi, özümüzü keşfedip geliştirelim. Sonra da bu dünyada olmanın bilinciyle ufak da olsa bir iz bırakıp, kendi olmamızın bilinciyle �ben de bu dünya da varım� diyebilelim.
Kültür Akademi Rehberlik Uzmanı
1 Yanıt
3788 Gösterim