Konu: Pişmanlık (tevbe)

[Leb-i Damla]

Hataların ardından hikmetli nazarla bakabilmektir pişmanlık…

Ah’ların ruha kement olduğu gözyaşının okyanusa vurduğu demin adıdır pişmanlık…
Özün öznelliğini yitirip kişiselliğin damarlarından akıtıp ben’lerin sen’lere aktığı limandır pişmanlık…

Yakarış varsa eğer kulda; bilirim ki hatanın dönmemecesine yemin olduğu an çatmıştır.’Hatalıydım yapmamalıydım ve dönmemecesine yeminler diliyorum’ demenin gönül dilidir pişmanlık.

Zaman pişman olmaya dem vurmuşsa gönül farklılaşır hiç olmadığı kadar. Kirler boşalır yerine rahmetler sığınağını bulur ardınca. Rahmet bu, hele bir insan pişman olunca katlanarak yağmaz mı? Rahmetin habercisidir pişmanlık…

Bahar gelince ruha; hata tohumları sökülür büyük sırla…Yerine güzelliğin tohumları saçılır ve yepyeni bir sırrı daha temaşa edilir.’Bahar geldi.’’Bahar geldi.’ nakaratlarıyla örülü bir ilahi okunur meleklerin dilinden… Bir bahar şarkısının güftesidir pişmanlık…

Ölümün sancısı hala bedenim deyken ve ben o sancıyı ruhuma üflerken pişmanlıklarımı duyuyorum. Henüz duyabilme yeteneğimi ehli dünyaya bırakmadan pişmanlığa dair kurduğum cümleleri birde vicdanımda seslendirmektir niyetim..