« : 28 Ocak 2009, 18:44:22 »
Dört tane mum usul usul yaniyordu.
Ortalik öylesine sessizdiki mumlarin konusmalarini duyubiliyordunuz.
Birinci mum dediki:
"Ben BARIS´im!
Ama kimse benim yanmama yardimci olmuyor sanirim yakinda sönecegim"
Alevi hizla azaldi ve sonunda tamamen söndü...
Ikinci Mum:
"Ben VEFA´yim!
Ne yazik ki artik vazgecilmez degilim. Onun icin bundan sonra yanip durmanin bir anlami kalmadi"
Sözlerini tamamladiginda esen hafif bir rüzgar onu söndürdü...
Sirasi geldiginde ücüncü mum hüzünlü bir sesle dediki:
"Ben SEVGI´yim!
Yanacak gücüm kalmadi. Insanlar beni unuttu, degerimi anlamiyorlar. En yakinlarini sevmeyi bile unuttular."
Ve daha fazla beklemeden sönüp gitti...
Ansizin...
Odaya bir cocuk girdi ve 3 mumun da yanmadigini gördü.
"Neden yanmiyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmaniz gerekmiyormuydu?", dedi ve ardindan aglama basladi...
O zaman dördüncü mum konusmaya basladi:
"Korkma ben yandigim sürece öteki mumlarida yeniden yakabiliriz,
ben UMUT´um!"
Cocuk parildayan gözleriyle UMUT mumunu aldi ve öteki mumlari birer birer yakti.
UMUT isigi yasamamizdan hic eksik olmamali ki hepimiz onunla birlikte BARIS´i, VEFA´yi ve SEVGI´yi yasatabilelim!
Alıntı
2 Yanıt
3458 Gösterim