Dua edenin, ‘Rabbim’ demesi,
Allah’ın ‘efendim’ demesinin ta kendisidir…
Birisi her gece kalkıp Allah’ı anıyor, O’na dua
ediyordu…
Şeytan ona dedi:
Ey Allah’ı çok anan kişi!
Bütün gece Allah deyip çağırmana karşılık seni
buyur eden var mı?
Sana bir tek cevap bile gelmiyor, daha ne zamana
kadar dua edeceksin?
Adamın gönlü kırıldı, başını yere koydu ve uyudu.
Rüyasında ona şöyle dendi:
Kendine gel uyan!
Niye duayı, zikri bıraktın? Neden usandın?
Adam: Buyur diye bir cevap gelmiyor ki, kapıdan
kovulmaktan korkuyorum dedi.
Bunun üzerine dendi ki ona:
Senin Allah demen, O’nun buyur demesi
sayesindedir…
Senin yalvarışın, Allah’ın senin ruhuna haber
uçurmasındandır…
Senin çabaların, çareler araman, Allah’ın seni kendine
yaklaştırması, ayaklarındaki bağları çözmesindendir…
Senin korkun, sevgin, ümidin Allah’ın lütfunun
kemendidir…
Senin her Yarabbi demenin altında, Allah’ın buyur
demesi vardır…
Gafilin, cahilin canı, bu duadan uzaktır…
Çünkü Yarabbi demeye izin yok ona…
Ağzında da kilit var, dilinde de…
Zarara uğradığı zaman, ağlayıp, sızlanmasın diye Allah
ona dert, ağrı, sızı, gam, keder vermedi…
Bununla anla ki, Allah’a dua etmeni, O’nu çağırmanı
sağlayan dert,
Dünya saltanatından daha iyidir…
Dertsiz dua soğuktur.
Dertliyken yapılan dua gönülden kopar…”
Mevlana (Mesnevi'den)
0 Yanıt
2424 Gösterim