Konu: Susmak...Alabildiğince susmak...

[falcon42]

Sessizliğe Sarılırcasına Ve kelimeleri Hiçe Saymak Bazen en sıcak

Teslimiyet Bazen en güzel Cevap...

Konuşulan konuyu boş, basit ve anlamsız buluyoruzdur, konuşmayı da
gereksiz ve anlamsız buluruz…


Susarız…
Konuşulanlar öyle abes ve mantık dışıdır ki sadece hayretle dinler
ve sessiz bir tepkiyle belli ederiz duruşumuzu…


Susarız…
Sessiz bir onaydır susuşumuz…Biraz utangaçlık belki ama içten bir
katılıştır söylenenlere…

Susarız…
Sessiz bir bekleyiş olur susmak…Ya kendimizin yada karşımızdakinin
ortak değerleri yeniden gözden geçirmesine tanınmış bir fırsattır
sessizliğimiz… Yada birinin bizi fark etmesi, doğru algılayabilmesi
için tanınmış bir süre… Susan için endişe ve olasılık hesapları
arasındaki gel git lerle biraz da huzursuz bir bekleyiştir susmak…

Susarız…
Dile getirilmeyen bir öfkedir bazen suskunluğumuz… Öylesine
yaralanmışızdır ki yaralamak isteriz, yüreğini acıtmak ve kanatmak…
Ve biliriz ki hiçbir söz acıtamaz, yaralayamaz ve kanatamaz kimseyi
bir suskunluk kadar…Ve susmak en acımasız, öldürücü silahtır bazen…

Susarız…
Hassas ve kırılgan bir tepkidir…Küçücük bir hatırlatmadır belki…
Fark edilmesi ve onarılması incelik ister…Ya yeniden bir kazanıştır
yada aleyhte bir delil olarak kalır karşımızdaki için…

Susarız…
Bir ilişkide negatiflerin gözümüze batmaya başladığı,
karşımızdakine ait aleyhte deliller dosyasının kabarmaya başladığı
ve hatta dosyayı masanızdan kaldırmaya gerek duymaz olduğunuz bir
noktadasınızdır…
 
Bir duruş, bir soluklanmadır susmak…

Ortak geçmişin değerlendirilmesi ve geleceğin muhasebesidir…

Durup yeniden, şimdi
bulunduğunuz noktadan bir daha bakmak istersiniz yaşananlara ve
eldekilerle geleceğe gitmenin ne kadar mümkün olduğuna…

Bir içe kaçış ve söylenemeyenlerin biriktirilmeye başladığı yerdir susmak…

Susarız…
Ayağımız yerden kesilmiş, bulutların üstündeyizdir ve çiçek çiçek
bahardır yüreğimiz…Sevdiğ imizle yan yana ve can cana yızdır…Öyle bir
ruhsal bütünleşmedir ki hiçbir söz tanımlamaya yeterli gelmez
hissedilenleri ve susarız…Sadece yüreklerin ve gözlerin konuştuğu
yerdir suskunluğumuz…

Susarız…
İletişimin tıkandığı yerdeyizdir , hiçbir iletinin bize yeterli
gelmediği ve hiçbir iletimizin doğru algılanmadığı…Yanlışlıklar,
yanılgılar ve kim bilir belki de gerçeklerdir bir fırtınaya
tutulmuşçasına savrulup duran…

Sözler yerini sessizliğe bırakmaya başlar ve siyah, tek nokta konur

cümlelerin sonuna…

Zamanla cümlelerimizin sonuna konan o tek ve siyah nokta büyüyerek bir kara
deliğe dönüşmeye başlar…Güven ve sevginin içten içe çürümeye
başladığı yerdir ve gitmek zamanının ertelenmiş halidir susmak…


Susarız…
Kabul edilmiş bir hata yada suçtur susuşumuz ve söylenecek her söz
kaybetme riskidir…Korku eşlik eder suskunluğumuza…

Susarız…
Bir gidişi kabullenmektir susmak, yerinde ve zamanında olduğunun
ayırdımında olduğumuz bir gidişin…


Susarız…
Hayata karşı bir susuştur bu kez yaşanan…Bizi can evimizden vuran
bir kayıp, yaşanan büyük bir acı, ölesiye bir çaresizliktir
yaşadığımız…Söylenecek hiçbir sözümüzün adrese teslim olmayacağından
emin olduğumuz, bütün sözcüklerin anlamını yitirdiği bir yerdeyizdir…
Hayatın bize bir şey katamadığı ve bizim de hayata bir şey katmak
için anlamımızı kaybettiğimiz bir yer…

Belki de boş gözlerle, algılamadan bir seyirdir hayat o noktada

ve belki de amacı ve beklentisi olmayan,

bir mesaj kaygısı taşımayan ve hedefi olmayan
tek susuştur yaşadığımız…


Susmak; eylemsiz ve durağan bir edim gibi görünse de her susku bir
şey anlatır yine de ve her suskunun bir nedeni vardır ve her susku
içinde pek çok sesi hapseden sessiz bir eylemdir…
                                                                                                                                                                          (alıntı)