Konu: Uyanan gençliğin ilk hikaye denemesine varmısınız?...

[Leb-i Damla]

Merhabalar...

Hikaye yazmaya ne dersiniz arkadaşlar.
Hikayenin adı ne mi olucak onu hikayemizin gidişatı belirlicek.
Bütün arkadaşların katılımını bekliyorum,bakalım neler çıkıcak.

Ben başlatıyorum hikayeyi.

***
 
Yüreğinin çırpınışları gecenin sesizliğini bozmuştu.Sebebini bilmediği bir huzursuzluk sarmıştı her yanını.

Uyumaya çalışmak nafile,olmuycak böyle dedi.Kalktı perdeyi usulca araladı,dışarıda yağan yağmurun sesi,gözünden akan yaşlara eşlik ediyordu sanki...
Yağan yağmur damlacıklarını izlerken,içindeki huzursuzluğu çözmeye çalışıyordu.
Düşündü...nedenlerini sıraladı kafasında...hayır,bunlar olamazdı huzursuzluğunun nedeni!!!
Başka bir şey vardı çözümleyemediği...

[Arif Arslaner]

Çok iyi düşünmüşsün Hüzzam ben varım...  tşkk

işte devamı   



Dışarıda yağmur şiddetini iyice arttırmıştı...
Sokak lambalarının loş ışığı dahada belirsiz olmaya başlamıştı.
Daha fazla bakamadı dışarıya.Gözleri dumanlandı,ayaklarının bağı çözüldü...
Uzandı yine yatağına. Battaniyesinin içine gömüldü. Derin düşüncelere daldi.
Keşke yeniden başlayabilseydim hayata diye iç geçirdi. 
Bunun mümkün olmadığını bilsede. Daha az hata yapardı kimbilir.
Yeniden başlayabilseydi eğer...
Çıplak ayakla dışarıda koşar yağan yağmurun tadına varırdı.Ama dışarıya bakmaktan bile korkmuştu şimdi.
Bulunduğu anın kıymetini bilmeliydi.
Ama nasıl?
Karar verdi kendi kendine.
Bulunduğu anı yaşamalıydı.
Ama nasıl?
İçindeki huzursuzlukla uykuya daldı.

....

[Leb-i Damla]

***
Sabah uyandığında kendisini çok yorgun hisseden Canan, gün içinde yapıcaklarını gözden geçirdi.
Anı yaşamak,geçmişi düşünmemek,geleceğe dair planlar yapmak,hayal kurmak güzelde,bunu başarabilmek kolaymı diye düşündü.

Canı hiç birşey yapmak istemesede hazırlanıp dışarı çıkmak için ayağa kalktı.

[Arif Arslaner]

Evet monoton hayat yeniden başlamıştı...Her günkü rutin şeyler işte...
Ama kahvaltı yapmalıydı.
En azından küçük kızı için bunu yapmalıydı.Ona örnek olmalıydı.
Çaresizliği,hüznü,acıları kolayca okunuyordu her hareketinden.Ama bunu ona hissettirmemeliydi.
Çayı ocağa koydu...
Kahvaltılıkları tepsiye dizdi.Kızının odasına yöneldi.
Kızı o denli güzel uyuyordu ki bembeyaz çiçekli örtüleri altında.Uyandırmaya kıyamadı.Yanına uzandı.
İlk gülümseyişi ilk aguları geldi aklına kızının.Gülümsedi yüzü birden.
O doğduğunda ne kadar çok sevinmişti.O sıralarda Ferhat ile Şirin hikayesini dinlemiş çok etkilenmişti.
Bu yüzden adını Şirin koymuştu.

[Aşık-ı sadık]

Her zaman okudugu kitaplardan etkilenen biriydi Canan..kızının ismide böyle bir anın hatırasıydı ona..Şirin..
Adı gibi şirindi gerçekten.. Nasılda masumca yatıyordu..melekler gibiydi..minicik ellerini yanağının altında buluşturmuş nasılda güzel uyuyordu..

Bir an düşündü..Hayat ne kadar acımasızsa bu ufacık yavrusu o kadar masumdu..Nasıl koruyacaktı onu bu hayattan..

Bazen oturur sadece bunu düşünürdü canan..O tertemiz yüreği nasıl kirletmeden büyütecekti..Ona nasıl bir gelecek sağlayacaktı..Üzülmeden,hırpalanmadan büyümesine şahit olacaktı..Düşünür ve düşündükçe içini bir korku kaplar Rabbine sığınırdı.. Onu en iyi şekilde yetiştirmek için..

O yine bunları düşünürken kızının uyandığını ve gözleri gülercesine ona baktığını farketti..

-"Günaydın şirine hanım, kalk bakalım sabah oldu.Kahvaltı bizi bekliyor" diyerek o  pamuk gibi yanaklarından kocaman öptü kızını..
Evet , nasıl bitecegi bilinmeyen, yeni bir gün daha başlıyordu..