Konu: KENTLER ŞAİRLER İÇİN VARDIR

[Aşık-ı sadık]

Düşünce suçum olduğun günlerdi Ölmeden gömdüğün sevdalarınla gelirdin Gece çöktüğü her şehri öperdi sonra Saçlarıma kara yağardı Zamanında doğmadı mı güneş? Tomurcuklanan her çiçek ölüme açardı Ve ben Bildiğim bütün sokaklarda kaybolurdum Sense bir ihtilali kuşanırdın Düşerken tutunduğum Uçurum gözlerine Ucu deniz bir ölüm olurdu yaşamak Şehir çürürdü dalgınlığımdan Şehir üşürdü Eminönü'nde sen üşürdün Bense dalıp dalıp kendime giderdim Çocukluğum tırnaklarımın arasında Kaybolurdu Titreyerek ve Kusarak yürürdüm kalabalıklarda Her kavşakta Eski bir cehennemliğin defterinden Giderek korkunçlaşan Bir sayfa koparırdım Cinayete kurgulu Çıkmaz sokaklarında bu kentin Soysuzlaşırdı bütün patronlar Sen ölürsen bu düşte Bil ki önce beni gömecekler Oysa biz hep birbirimizi kaçırırız Bu kentte ikimize sığınacak tek zindan var Ve bilmeden sorar şarkılar "zindanlar neye yarar?" Arabesk bir hüzün yerleşir yüzüme Unutkanlığıma pazarlar kurulur Kavgamı satar birileri Yazdan kalma bir kış ölüsüyüz ikimiz Zaman alnımızda bilenen kör bıçak şimdi Ve bilir misin ayrılmak vazgeçmek gibidir Çünkü hayat olduğu gibidir Olması gerektiği gibi değil Sonra seni terk eder Beni unutmalara yattığın sinemalar Kıvrık bir solucan gibi dururken Adının ilk harfi beynimde Git gide yalnızlaşan bir Kudüs olurum İçini boşaltsam ölür kent İçinde insanları öldürüyorken Şimdi herkeste sana aşık oluyorum Küs bakışlı bir intihardan sakınırken seni Mavi bir vurgun yiyorum Öfkeme İstanbul musun nesin Bir asansörden ?gitme? bakıyorsun Bu kentin Bütün asansör boşluklarına düşüyorum Zaman rüzgarı Üstünden geçtiği her şeyi unutturuyorken Ben seni kendim emrediyorum Kahraman Tazeoğlu (Ölü bir kentin morg alfabesi adlı kitabından)