..sadece beni değil beraberinde bütün hayatları da yıktın. Gitmen demek, gitmen olmadı bende hiç.
Anlayamadım da.
Olsun.
Kafama vura vura anlatılmaya, inadına anlatılmaya çalışılan nedensiz saçma bir gerçek.
Gittin.
Gittiğin yerin soğuk bir o kadar da yalnız kaldığının duyumunu almak beni kahretti. Ve bu gerçek beni kahretmeye davam ediyor.
Ne yapabilirim ki senin tercihin. Gideli 2 ay oldu değil mi ?
Zamanı unuttum.
Ne değişti.
Neyi değiştirdi gidişin ?
Hiç mi !
Dön dememe, ısrarıma rağmen, gerildin. Sesiz kalıp kaçtın. Konuş paylaş dedikçe, bittin bitirdin, gittin. Sesini en azından bağışla bana dememe rağmen...
Tamam git. Ama üşüme....
Düşlediğim; bir deniz kenarında saçını örmek, denize girerken arkandan bakmak, çıktığında sana sarılarak kurulamaktı.
Veya yüksek bir tepede oturup vadide koşan atlara, 'hani hep derdim ya' birlikte seyretmekti. Piknik tadında içilen bir şarabın dudaklarında yansıyan rengini, fotoğraf karesinde oynayan aşkın hareketliliğini yüreklerimizde duymak gibi...özledim seni...
Git. Ama bitmeden git. Bitirmeden git.
Hayatımı değiştirdim demekle olmuyor. Yalan. Valla yalan. Değişmesi törpülenmesi gereken ne varsa değişiyor törpüleniyor da bir sen. Sen olmayınca törpüde işe yaramıyor. Şimdi yosun bağladılar desem ne dersin? Yoksun ki. Olsun yok ol. Ama mutlu...sevgilinde olsun çocuklarında. Hep isterdin, isterdik aile hayatı biz vb.....
Çıldırdığın saatlerde sakinleşmeni bekler, sesimi bile cıkarmazdım. Sen kimdin? Neydin? ve neden hayatımın için de bu denli yer ettiğin için kendime de kızardım.
Çıldırdın yine.
Seni aramamdan, senin için meraklanmamdan, özlememden.
Oysa sakinleşmeni beklerken aslında, çıldıranında ben olduğunu geç anladım.
Çıldıran sen değildin.
O doktorlara sakinleştiricilere bir tek sen ihtiyaç duymazdın. Veya yalnız kaçmalara alıp başını gitmelere. Alıp başımızı da gider gittiğimiz yerlerde sessiz bir köşede otururduk.
Her iki cümlenden birinin sonu 'ben senden ayrılmak istiyorum artık ' diye biterdi. Benim anlayamadığım kimilerinin de sorduğunda anlatamadığım 'ne oldu şimdi', çıldırma nöbetleri doldurdu içimizi. İki kişilik hayatta denge bu kadar mı birden dengesizleşebilirdi.
Eğer üzerime gelmeseydin seninle o nikah masasına oturacaktım diyen sen, acaba bunu söylerken hangi noktada uzlaştın ve dinledin beni.
Yada kendini.
Her iki lafından biri belliyken ve daha sonra bunu söylerken ben çıldırmadan ne yapmalıydım.
Doğru....
Denge ?....
Yaşadığın tüm iğrençlikleri üzerime mi yıktın?
Öyleyse nedir bu gerginlik?
İletişimsizliğin beni hasta etmesi bir yana, seni anlarken, hani benim altı ay içerisinde toparlamam gibi, ocak ayından bu yana değişmem gibi, hayatımı senin üzerine kurmam gibi, bir tek sen varsın demem gibi. Ne değişti sende?
Ne diyebildim.
Ne görmek istedin.
Ne anlayabildin.
Biriktirdiğin nedenlerin erimesine izin veremedim. Beceremedim. Gitmeni hiç istemedim.
Haklıydın, sensiz olamama duygusu seni bir parça yalnız bıraktırmadı. Şimdi tamamen gittin ve bunu ben yaptım.
Masa üzerindeki tonlarca kağıt arasında kalan cümleler, şimdilerde suratıma birer tokat gibi vurmakta.
Anla beni...
Çaresizlik böyle bir şey...
Sesini bağışla bana...
Anladım...
Özledim...
ve.......Seni seviyorum...
3 Yanıt
2907 Gösterim