Ebû Amr ez-Zücâcî (r.h.)’dan hikâye olundu. Buyurdular:
-”Annem vefat etti. Annemden bana miras olarak bir ev kaldı. O evi elli dinara sattım. Hacca gitmek üzere yola çıktım. Bâbil şehrine vardığımda kafileden (hırsız ve çapulcu kafilesinden) bir adam benim karşıma çıktı. Bana sordu:
-”Beraberinde ne var?” ben kendi içimden;
-”Doğru söylemek daha hayırlıdır!” dedim. Ve adama:
-”Elli dinar var!” dedim. O da:
-”Ver onu bana!” dedi.
Ben de o elli dinarın hepsinin içinde bulunduğu keseyi ona verdim. Adam keseyi çözdü. Altınları saydı. Onların elli dinar olduğunu görünce bana;
-”Al bunları! Senin doğruluğun bu altınları almaktan beni menetti!” Adam sonra bineğinden indi. Bana;
-”Sen bin!” dedi. Ben;
-”Hayır! Ben binmek istemiyorum!” dedim. O;
-”Hayır olmaz! Bineceksin!” diye ısrar etti. Mecburen bineğine bindim. O bana;
-”Ben de senin peşinde yayan geleceğim!” dedi.
Bir sonra ki sene beni buldu. Ölünceye kadar bir daha benden ayrılmadı.
Efendimiz (s.a.v.) hazretleri buyurdular:
- ”Size sıdkiyeti (doğru) olmayı tavsiye ederim.
Çünkü sidik (doğruluk) kişiyi birre (iyilik ve ihsana) götürür.
Birr (iyilik ve ihsan) kişiyi cennete götürür.
Adam sürekli doğru söyler, doğruyu araştırır. Hakikati ifâde eder. Hatta bu davranışından dolayı Allâh’ü Teâlâ hazretlerinin katında “sıddîk” olarak yazılır.
Size yalandan kaçmayı ve asla yalan söylememeyi tavsiye ederim. Çünkü yalan kişiyi fücura götürür; muhakkak ki fücurda sahibi cehennem ateşine götürür. Kişi yalan söyler, sürekli yalan konuşur ve hatta bu hareketinden dolayı Allâh’ü Teâlâ hazretlerinin katında “kezzap” yalancı olarak yazılır.”
Sahih-i Müslim: 4721,
İsmail Hakkı Bursevi(k.s.), Ruhu’l Beyan Tefsiri: 5/313.
0 Yanıt
2895 Gösterim