Önce ağlamayı öğrendik hayatta.
Hayatı bize öğreten bir ailemiz vardı.
Ağlayarak yaptırdık isteklerimizi çoğu kez onlara...
Şimdi biricik kızımda aynı şeyleri yapıyor bana.
Ağlayarak yaptırmaya çalışıyor isteklerini.
Ama ben ona hayır'ı öğretiyorum...
Büyüdükçe canı daha çok yanmasın.
Ağlayarak isteklerini alamayacağını, öğrensin istiyorum.
Sonra büyüdükçe gülmeyi öğrendik...
Daha sonrada gülerken ağlamayı öğreniyor insan.
Adeta cam duvarlarla çevrili çevremiz.
Ne zaman sınırlarımızı zorlasak,
kan revan içerisinde kalıyor bedenimiz, ellerimiz, yüreğimiz...
ve çevremizde cam kırıkları...
Tarifsiz acılar yaşıyoruz bazen.
Kimsenin anlayamadığı, kimsenin bilemediği....
Yaşam bir oyun gibi geliyor bana.
Kuralları ve amacı olan bir oyun.
Bir levelden diğer bir levele geçiyorsunuz hani.
Her leveli geçtikçe seviniyorsunuz, geçemeyince de üzülüyoruz.
Öyle değil mi?
Yenildikçe daha çok hırslanıyoruz. Daha çok donanımlı oluyoruz.
Daha çok puan toplarken daha çok oyun karakteri (arkadaş) kazanıyoruz.
Tabi kötü karakterlerde var oyunda.
Yaptıklarımızı yıkan, üzüldüklerimize sevinen karakterler.
Oyun bittiğinde ise sanal puanlar, kazanılmış topraklar ve bir zafer bizi bekliyor.
Oyun bitince "keşke oyunda şunlarıda yapsaydım" demenin gereğide kalmıyor, önemide.
Önünde ağladığımız engellere "Ne güzel şeylere vesile oldu" diye tebessümle bakıyoruz.
Öyle değil mi?
Bir elmasın güzelliği ona biçim verdikçe ortaya çıkar ya.
En parlak yıldırım en karanlık fırtınada çıkarmış ya.
İnsand engelleri aştıkça, hayatın derinliklerine ulaşıyor. Mana ikliminde zirve yapıyor.
Hayatta hiç problemi olmayan insan var mı?
La Rahate Fiddünya (Dünyada rahatlık yok)
Demedi mi Resulü Enbiya?
Selam ve dua ile...
Lokman Hakim - 04 Kasım 2013
0 Yanıt
2550 Gösterim