Günün birinde bir sahabe Peygamberimize bakarken birden ağlamaya başlar.
Peygamberimiz(s.a.v)sorar:
"Neden ağlıyorsun?" gözleri yaşlı sahabe cevap verir:
"Ey Allah'ın sevgilisi, öldükten sonra bir daha seni hiç göremem diye korkuyorum... Beni ağlatan bu..."
Efendimiz (s.a.v), "Üzülme" der:
"Üzülme, çünkü kişi sevdiği ile beraberdir... Orada da öyle olacaktır..."
Sahabe için cehennem, peygambersiz kalmak, O'nu görememektir...
Bu sevgi, bu bağlılıktır onları Cennete taşıyan...
Sahabeyi sahabe yapan...
Peygamberimizin vefat ettiğini öğrendiğinde,
"Kim muhammed öldü derse; onun boynunu vururum" diyen Hz. Ömer de biliyordu ki
her nefsin bir gün gelip ölümü tadacağını; ama dayanamamıştır gitmesine...
Vefat ettiğini duyar duymaz O'nu özlemeye başlamıştır çünkü.
Yokluğudur onun gözlerini dolduran...
O'nun özlemi zaman zaman bizim de gözlerimizi doldurur mu?
Bir kalbi kalp yapan, o kalbin içinde hayat bulanlardır.
Kalbimizdeki neyse biz oyuz aslında.
Kalbin neredeyse, orası seninledir.
Kişi Sevdiği ile Beraberdir.
Keşke...
Alemler Sultanının adı anıldığında kalbimiz yerinden fırlar gibi olsa.
Keşke...
O'na karşı özlemimiz dağlardan da daha büyük olsa...
Keşke...
O'nun karşısına dosdoğru ve hakkıyla çıkabilsek...
Ahırette ümmetiniz diyebilecek yüzümüz olsa...
Keşke... ve binlerce İnşaAllah...
6 Yanıt
7645 Gösterim