Konu: Zihinsel engelli sahabi var mıydı?

[Arif Arslaner]

Zihinsel engelli sahabi var mıydı?

Prof. Dr. Ali Seyyar, normal şartlarda her toplumda her çeşit engelli bulunabileceğinden hareketle
‘Zihinsel engelli sahabi var mı?’ sorusunun cevabını da aramış. Bir yandan da böyle düşünmek,
acaba sahabilere saygısızlık olur mu kaygılarını da taşımış kalbinde.
Sonunda davranış ve şakalarıyla her zaman sorun oluşturan ama yine de
Peygamberimiz tarafından kollanan enteresan bir sahabiye rastlamış:
Nuayman İbni Amr.
Gerisini Seyyar’dan dinleyelim:

“Bir keresinde bir bedevi mescidin önüne devesini bırakır.
Özel durumu herkesçe malum olan Nuayman’a birkaç sahabi, şöyle bir teklif getirir:
“Sen şu deveyi kesiversen de onu yesek! Et yemeyi çok özledik.
Nasılsa Resulullah onun bedelini öder”.
Nuayman, bu sözlerden hemen etkilenerek deveyi keser. Bedevi dışarı çıkınca kıyameti koparır.
Peygamberimiz durumu anlar ve Nuayman’ı bir hendeğin içinde gizlenmiş olarak bulur.
Onu hendekten çıkarır ve
“Bunu niçin yaptın” yerine “Bu yaptığını sana yaptıran nedir?” der.
Nuayman da kendini savunurcasına,
“Benim yerimi sana gösterenler var ya, ey Allah’ın Rasulü! İşte onlar bu işi bana yaptırdılar.” der.
Peygamberimiz onun yüzündeki tozlarını hem siler hem de tebessüm ederek onun gönlünü alır ve
bedevinin devesinin bedelini öder.”


Peygamberimiz engelli sahabilerle şakalaştı mı?

“Bedenî kusurları yüzünden çölde yaşamayı seçen Zahir isimli sahabi,
Medine pazarında Peygamberimiz’i bir köşede beklerken,
Peygamberimiz ona arkadan yaklaşır ve gözlerini kapatarak şakalaşır.
Peygamberimiz’in o güne kadar hiç kimseye bu denli mesafesiz davranmadığını gören etraftaki Müslümanlar,
bu ilginç manzarayı seyrederler. Kâinatın efendisi, bunu fırsat bilerek, çevreye yüksek sesle:
“Bir kölem var. Satıyorum. Onu benden kim alır?” diye şakasını sürdürür.
Zahir, “Ey Allah’ın elçisi, beş para etmez bir sakat köleyi kim satır alır?” deyince şaka bu andan itibaren biter. Peygamberimiz bütün ciddiyetiyle kendilerini sarmış olan kalabalığa seslenerek, şöyle der:

“Ya Zahir, and olsun ki Allah ve Allah’ın Rasûlü katında senin değerin paha biçilmez!
Bunun için biz de seni seviyoruz.”

[D®agon]

         

[Leb-i Damla]

 

Ne yazık ki günlük yaşam içinde engelliler, yapılan bir araştırmaya göre toplum içinde sıklıkla aşağıdaki şekillerde görülmektedir;

·Kurban ya da acınacak insan olarak,

·Korkunç ya da acayip bir varlık olarak,

·Toplumun, ailelerinin veya kariyerlerinin üzerinde bir yük olarak,

·Diğerlerinin güvenlik ya da rahatlığına yönelik bir bela veya tehdit olarak,

·Kabiliyetsiz ya da yeteneksiz olarak adlandırılarak,

·Birden fazla engeli olan kimseler olarak ( tekerlekli sandalye kullanan bir kişinin aynı zamanda zihinsel özürlü olduğunu farz etmek gibi)

·Çocuksu olarak,

·“Olağandışı” olarak görülmektedir.
 
Engelliler hakkındaki bu tür yanlış anlamalar yetersiz ve hatalı bilgilere dayanmaktadır. Bu durum uygunsuz etkileşimler oluşturarak engellilerin toplum içinde eşit yaşam koşullarına sahip olmalarını yanlış etkilemektedir.

Oysa yukarıdaki yaklaşımların tersine, engellilere herhangi birisine gösterdiğiniz saygı ve ilgiyle yaklaştığınızda kendilerini rahatlıkla ifade ettiklerini düşündüklerinizden çok daha fazla, her alanda başarılı ve etkili olduklarını fark edeceksiniz.

UNUTMAYIN Kİ...

Engelliler hakkındaki bu tür yanlış anlamalar yetersiz ve hatalı bilgilere dayanmaktadır ve istenmeyen uygunsuz etkileşimleri sürdürebilir.

Konuya binaen bir anımıda aklıma gelmişken anlatayım.

Dişim için hastanede oturmuş sıramı beklerken fiziksel engeli olan bir kardeşimizin mendil satışı yaptığını gördüm.
Mendil aldım parasını verdim üstü kalsın dedim ama kabul etmedi.
Olurmu öyle şey dedi ben alnımın teriyle paramı kazanıyorum dilenci değilim dedi.
Bir an daldım ...
Sağlıklı insanların kendilerini sakatmış gibi yaparak dilenip duygularını sömüren kendilerine insan diyemiyeceğim varlıklar gözümün önüne geldi.
Onuruyla yaşam mücadelesi veren bu kardeşimiz gözümde bir an devleşti.
Gözlerim doldu onu mendil satarken izlerken, alın teriyle ekmeğini kazanmasını takdir ettim.

[D®agon]

Fırsat verilen her engellinin kendini kanıtlama yarışında toplum içerisine girdiği görüyorum.

Dikkat ederseniz, kendi çıtalarını hep kendileri yükseltmeye çalışıyorlar.

Bravo doğrusu...  üzzgün