Konu: İstanbulda`Da Sen

[Leb-i Damla]

İstanbulda`Da Sen

Sokaklar yürür bu kez
Caddeler karışır
Üsküdar bırakır güzelliğini
Kız kulesinde iki damla yaş birikir
Sahiller dalgalara yer verir
Kesilir rüzgârın nefesi
Ve hayat bulur öldürülen tüm efsaneler
İstanbul hayat bulur
Ben sevdim ya
İstanbul hayat olur...





Bülbül sevdasından düşer yere
Arşın sıcaklığı üşütür gülün yüreğini
Sevene zahmet damlatır ya bu belde
Sar beni İstanbul
Sar ki bir sen kaldın elde
Hüküm giymişken senin suçundan
Sayamadım sensiz günlerimi
Adına zaman denmiş sarılan yaraların
Söyle İstanbul
Hangi zamana bıraktın parçalanmış yüreğimi?...





Bir yağmur tanesi çizer gözlerimi
Sıyrılırım hasretin kucağından
Odamda asılı hayâllerim
O gül işte o gül kapımı çalar
Haberi yok solacağından
Bilemez ki bu yürek eksik,bu yürek yarım
Güneş hiç doğmadı ki korksun batacağından
Güneşimdi işte İstanbul,güneşimdin sen
İstabul`dur gözlerinde doğan
Özlemdir içimi yakıp kavuran
Gözlerin İstanbul
Belkide seni sevmem bundan...





Bir kelepçe İstabul`a
Bir kelepçe sana
Ayrılmayın birbirinizden
Arkanızda bir bakış kalsın sadece
O bakış ki arkanıza döndüğünüzde sendeleten
O bakış ki yolunuzu bir eyleyen
İstanbul ve sen...
İstanbul`da sen...





Gözlerinde esen rüzgârda dağıldı parçalarım
Çözdün düş bağımı
Savruluşum sanadır
Doğuşumdur gün batımı
Bir bak ki İstanbul`da gün doğar
Bakışlarımda sen
İstanbul`da gün batar
İçinde ben
Ve en tepede bir çocuk ağlar
Yüreğinde yine ben...

Halil Atik