İtalya'dan Amerika'ya göç eden bir çift, tam yedi çocukları olduğu için kiralık ev bulmakta zorlanıyorlardı.
Nereye gitseler, yedi çocuklarını gördüğünde ev sahibi onlara evini kiralamaya yanaşmıyordu.
Bir gün kadının aklına parlak bir fikir geldi:
"Bak, şimdi beni iyi dinle, Alfredo" dedi eşine. "Ev kiralamaya giderken yanımızda çocukları da götürmek zorunda değiliz ki... Nasıl olsa çoğu ev sahibi, kiraya verdiği dairesinin bulunduğu binada değil, başka bir binada oturuyor. Biz bir yolunu bulup, bir ev kiralayalım, sonra içine yerleştikten sonra ev sahibi gelip çocukları görse de, bizi evden nasıl olsa kolay kolay çıkartamaz."
Koyu bir katolik olan Alfredo, ev sahiplerine yalan da söyleyemiyordu.
"Ev sahibi, yanımızda çocuklarımızı görmese de, bana kaç çocuğumuz olduğunu sorduğunda, ben yine de yalan söyleyemem" dedi. "Yedi çocuğumuz olduğunu söylemezsem, büyük günah işlemiş olurum."
Ertesi gün çift, yine gazetede adresini okudukları bir kiralık eve giderlerken bu kez Alfredo'nun aklına parlak bir fikir geldi:
"İstersen sen çocuklardan beşini al ve katolik mezarlığına git" dedi eşine. "Bak bakalım bu kentin mezarlığında bizim tanıdığımız kişilerden biri gömülü mü?"
Kadın, Alfredo'nun bu ilginç isteğine ses çıkarmadı ve çocukların beşini alıp mezarlığa gitti.
Alfredo ise, evde kalan iki çocuğu alıp, bir gün önce bir arkadaşının önerdiği evi kiralamak üzere o evin sahibiyle görüşmeye gitti.
Ev sahibi, karşısında iki çocuklu bir adam görünce sordu:
"Eşiniz nerede?" dedi. "Başka çocuğunuz yok mu?"
Alfredo başını önüne eğdi ve ev sahibinin sorusunu hafif bir sesle yanıtladı:
"Eşim ve beş çocuğum, şu anda mezarlıkdalar, efendim" dedi.
Ev sahibi başka soru sormadı ve...
Alfredo da sonunda, hem de hiç yalan söylemek zorunda kalmadan, New York'ta bir ev kiralayabildi.
0 Yanıt
3123 Gösterim