Konu: Sukut-i isyan - Sukut-i damlalar

[Halime]

Gittikçe tuhaflaşan tavırlarımın,
Azalan ideallerimin,
Alışkanlık haline gelen sıradanlıkların
Birbirine benzeyen her günün
Adı hüzün olsun!

Aklımda kalan şarkı sözlerinin,
Anılarını sakladığım kirli odamın,
Yağan yağmurun,
Cama dayanmış soluk yüzümün,
İçimde ağlayan çocuğun,
Adı hüzün olsun!

Değişmeyen şeylerin,
Aynı filmin tekrarına benzeyen rüyaların,
Sadakatini elden bırakmayan gönlümün,
İçimdeki yalnız şairin, bu yaşantının,
Ve bu şiirin

Adı hüzün olsun!

[Leb-i Damla]

Susmak içine ateş düşmüş bir mavi deniz gibi.


Susmak üzerine puslu bulutlar çökmüş başı karlı dağ gibi.


Susmak rengini kızıl havaların çaldığı çöl akşamları gibi.


Susmak,bir türkünün en hareketli yerinde deli bir rüzgar gibi.


Susmak yalnızlığın ortasında siyah gelinlik giymiş ölüm gibi.


Susmak,bir gurbet Treninin arka vagonunda küsmek gibi.

Susmak nedir sorusunun cevabını konuşmamak olarak algılamak en büyük yanlışlıktır. Bu yanılgıyı en güzel ispatını lal (dilsiz,konuşamayan)olanlar verir. Onların kelimelere hükmedememesi onların suskun olduğunu göstermez. Onlarda tüm konuşan insanlar gibi düşünür,anlatır ve belki çoğumuzun söyleyemediğini fısıldarlar bize. ama onların kelimelere hükmedememesi,konuşmanın kelimelerle olmadığının en büyük göstergesidir.
Nedir o halde susmak?

Belki üç noktanın yan yana dizilişi ile başlayan (...) ve yine üç noktanın yan yana dizilişi ile biten sihirli bir cümledir (...)
Susmak;konuşmaktır aslında anlayana,harfsiz,kelimesiz,cümlesiz. Anlayan susmanın ifade ettiği tüm manayı okur suskunluğun derin yüzünde.
Susmak;birilerini anladığı yada anlamak istediği gibi kabullenmek hiç değildir. Güce hükmedenlerin suskun çoğunluğun her şeyi kabullendiklerini "suskunlukla" algılamaları yanılgının en tebessümlü halidir. Güler geçerim bu denli yanılgı düşlerine.
Susmak bazen içinde çığlıkların boğulduğu yosun tutmuş deniz gibidir. Bazen güneşleri meçhul limanlara çekilmiş gökyüzü gibi. Bazen arkana bakmadan her şeyi oluruna bırakıp çekip gitmektir rotası çizilmemiş yollarda.
Susmak bazen yarına postalanmış umut mektubu olur,postaya verilmemiş. İçine soluk güller konulmuş,aşk şiirleri yazılmış,biraz kırılmış biraz alınmış birazda uçları yakılmış bir mektup. Utangaç bakışları,kızaran yüzler umut mektubunun her satırında kendini ifade edecek bir kelime bulmuştur işte.
Bazen en candan konuşurken bile susar insan. Bütün kelimeler, harfler, lâkırdılar odadaki boşluğu doldurmak içindir. Hani öylesine denize atılmış bir olta gibi,boşluğa bırakılır cümleler.
Susmak konuşmaktan daha zordur aslında. Konuşurken istediğin cümleyi kurar istediğin yerde durup soluklanırsın,istediğinde bağırır istediğinde kızar,istediğinde gülersin,ya susarken...Ya susarken bütün çığlıkların,hıçkırıkların,yalvarışların,isyanların düğümlenir kalır bir yerde. Kıyısını aşındıran deniz gibi aşındırır yüreğinin en sert duvarlarını. En umulmadık yerlerde çeker yataklara karahummalı sevda hastalığı gibi.
Susmak çekilmektir içindeki bir koyun yalnızlığına. Konuşmanın gölgesinde palazlanır suskunluğun aşk ateşi.
Susmak sesiz bir çoğunluğun konuşan azınlığa karşı isyanı, başkaldırısıdır anlayana.
Susmak direnmektir aslında kelimelerin anlamsızlığına, duyguları karşılayamayışlarına, mananın bitişine darılmaktır kendi çapında.
Susmak bir deniz gibi
Susmak bir dağ gibi
Susmak bir çöl gibi
Senin gözlerinde
ve konuşmak
Senin gözlerinde
Susarak...
 

[Leb-i Damla]

Bilmedin!
ne çok isterdim;
kirpiğimden” sen” diye akanları görmeni,
gözlerinin içine bakıp “yüreğimdeki seni” anlatmayı
“belki de yanıldım” diyebilmeyi,
gizlerimi yerleştirip kelimelerime
sana –sus/ma/mayı- öyle çok istedim ki. . .

 gecenin en koyu halinde,
düşüncelerimin çıkmazında tökezliyorum yine. . .
Karar/sızım, kararsızlığım
usul usul acıtıyor içimi. .
öyle korkular sardı ki yüreğimi,
ve öyle çok sorular meşgul etti ki beynimi
hepsi cevapsız ve her biri karışık.
“Senden, sevginden ötesi yok” diyorum
susuşlar alıyor sözcüklerin yerini. .

 “Sürurum”
“yaralarıma ilaç olanım”
zaman ilaç derdik
ve gülüp geçerdik ya gidenlerin ardından
zamanıma seni de kattım
bilemeden. . .

şimdiyse,
ilacım/dın; yaralarım oldun. . .

sustum
ve sen yine bilmedin!
 
odamın kuytu köşeleri sırdaşım,
senli anlatımlarım
kırık, parça. . .
düşlerim matemde bu gece
ve yüreğim kan revan

gittin!

geride bıraktığın -ben-i düşünmeyerek
belki de hiç bana gelmeyerek

gittin!

Adın;
Sükût diyip susuyorum…
Gece;
Yine seni d/üşüyorum…

[Leb-i Damla]

Hüzünle Bakar Gözlerim..Hüznü Konuşur Gayrı Dilim..
Kim Anlar ki? Sessizliğe Boğulan Hıçkırıklarımı..
Susmalıyım..Konuşmak Fayda Etmez..Acze Düşerken Hecelerim..
Yaşayan Var mı?Sorsam..Anlatsam Benim Yaşadıklarımı...

[Leb-i Damla]

Adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına..
D-üşüyorum..
Muhaciri değilim gayrı bu Arafın..
Ne cennet kokabiliyorum, ne cehennem yanabiliyorum..

Umuda yelken açınca bir gün,
En zamansız fırtına uğrarsa denizine,
sakın ah etme.
Teslim ol seni senden iyi bilene ...