Konu: Sukut-i isyan - Sukut-i damlalar

[Leb-i Damla]

Aşk-ı Beka'dan                            

Çok güçlü değil kalplerimiz. Kırılabiliyor. İnsanlar bazen kırıcı olabiliyorlar.
Bazen yüreğimiz yanıyor.. Bazen sadece 'susmak' kalıyor bize...
Neler yaşıyoruz. Ne sıkıntılar çevreliyor değil mi etrafımızı, kalbimizi, ruhumuzu... Bana pollyanna der arkadaşlarım.
Ben bir pollyanna mıyım? Hiç kırılmaz mıyım? Nasıl kırılmaz bir yürek? Nasıl sıkılmaz, nasıl acı çekmez?..

Ancak sıkıntıları, sıkıla sıkıla anlatarak büyütmek yahut küçültüp küçültüp yok etmek gibi seçenekler var..İnsanlara sıkıntıdan çok mutluluk vermeye çalışmak pollyannacılıksa evet, pollyanna olmak lazım bazen..Gencecik yüzlere gerilmiş çatılmış kaşlardan çok tebessümler ve gülen gözler yaraşır..

Kalbi benimki gibi incinmiş olanlara içten bir selam gönderip, sıkıntılarının küçülüp küçülüp toz kadar kalmasını uçup gitmesini diliyorum Rabbimden..
Yoksa sıkıntılar bir balon gibi şişip tüm yüreği kaplayabilir..O zaman kalbe esas gerek olan şeylere yer kalmayabilir..

Kalp kıran ve 'kalbi kırılan' olmaktan Rabbimize sığınıyoruz..
Kalp ki, Beyt-i Hüdadır…

[Leb-i Damla]

Hayat bu;
Giden gider...
Ben kalırım...
Biraz daha artarım sadece...

(...)

Beklentilerde başlıyor ve bitiyor gün…
Umarak geliyorsun;karşılığını bularak yada bulamayarak dönüyorsun dünyana..
Düş bozumları yaşayıp birbirini tüketen nazenin canlardan geçilmiyor sokağım;
Bundan mı düş kurmamam,beklentide kalmamam…?
Hayal kırıklığından korkumdan mı ?
Sabah yine aynı durağına geleceğim;gün değişmiş olacak;güneş değişmiş;
Can ve canan değişmiş;oysa aynı kalmasını beklemek dışında beklentilere yelken açmamış bir can’ım ben…
yol iz bilmeden..
Yürüyen…
Yürüyen…
Yürüyen…
Yanımda yürüyen her yeni ayak;hoş geldin kavgama/sevdama/yürüşüme...
Yanımda yürümeyenler düşmesinler düş'üme!

[busegül]

güzel paylaşımlar       

                   

Dal rüzgarı affetsede kırılmıştır bir kere
            önemli olan dalı kırmamak

[Leb-i Damla]

Başımı öne eğdim, karanlığın ortasındayım
geceye sarıldım, saklanıyorum kendimden bile...
acımış, kanamışım zamanlar içinde gezinirken
bir omuz aramışım, çırpınıp durmaktan soluk soluğa yüreğimle
nafile bir arayışla başa dönmüşüm her defasında
kapıları çalmaya yeltenirken, kaç kapının önünde yığılıp kalmışım
yığıldığım yerlerde bir ben olmuşum tek
kalbimin her bir atşının içine bir atış gizlemişim
yanyana güzel durmamıştı cümlelerim anlaşılmıyordu,
bu yüzden dağıtmışım hepsini
yitirmekten korktuğumdan biriktirmişim suskunluklarımı
kirpiklerimde konuk etmişim hüznümü
gözbebeklerimden yolcu etmişim
şimdi sokulup yalnızlığımın kıyısından
anlat diyorsun ya bana, inan çok yorgunum
neyi, nasıl anlatayım sana...

[ayşegül]

   tşkk