Konu: Benim Fikrim Geldi - Kübra Demir

[melike]

Yaşında eşşek kalmadı be kızım   

yazı için teşekkürler 

[busegül]

Bir İhtimal Daha Var..



Bugün fark ettim ki epeydir bir şeyler yazmıyormuşum. Hayatın koşturmasına o kadar kapılmışım ki kendime vakit ayırmayı unutmuşum..

Ne istiyorduk, nerelere geldik, neler yapıyoruz. Ve nereye gidecek bu koşturmanın sonu..

Bir ihtimal daha var mıydı? Sorular içinde buldum kendimi.

Sahi bir ihtimal daha var mıydı?

Oturup düşündüm bütün gün. Düşünmek güzel şey aslında. İnsanı dinlendiren, alıp bilinmezlere götüren bir durum. Kendini sorgulamak için, yaşadığın hayatı irdelemek için çok yardımcı oluyor bazen. İstediklerimle yaptıklarım hatta yapacaklarımı koydum önüme. Bir çanta dolusu soru kaldı geriye. Cevaplarım oldu olmadı değil. Ama ne bileyim yetersiz kaldım yinede. İnsanın kendine cevap verememesi ne kötü şeymiş. Kimseye değilde kendine mahcup oluyorsun.

Yeni kararlar alıyorsun, yeni yollar buluyorsun kendine sonra. Buradan bunu yaparım şuradan şunu çıkarırım. Artılar eksiler, bir bakıyorum akşam olmuş. Aldım kahvemi elime ,fonda çalan güzel bir parça. Düşünmeye devam ..

Belki dedim benim gibi olanlar vardır, yaz kızım bir şeyler , başla bir yerden. Gerisi gelir elbet. Yazarsın çizersin rahatlarsın. Okuyanında aklına gelir belki , oda alır eline kalemi defteri yazar bir şeyler. Söyleyemediklerini içinde bir sır gibi taşıdıklarını harflere sığdırırlar bir cümlede.

Ben yazmaya devam ediyorum şimdi. Bugünüme, yarınıma kısa notlar alıyorum.

Siz ne yapacaksınız merakta etmiyor değilim aslında.

 Haydi o vakit , tüm içimizde birikmişler adına yazmaya devam..


 29 Temmuz 2013

Kaynak: You are not allowed to view links. Register or Login

[busegül]

Yağmur var dışarıda..Yorgunluk ..Mutsuzluk.. Koşturuyorum etrafta, ıslanıyorum..
Kendimi arıyorum ..
Ama bulamıyorum.
Kırılıyorum.. Bari kırıldığım yerden bulun beni..
Yaşamak biraz daha ağır geliyor.Gittikçe taşınması güç bir yük gibi..Bedenlerimiz yorgun, ruhumuz küskün. Yüreğimiz sessiz..
Ve hepimiz biliyoruz artık , hemde çok iyi biliyoruz ama kabul etmiyoruz..
Yaşamayı unuttuk.
Yaralarımız var içimizde , iyileştiremediğimiz yaralar..Kabuk bağlayan yaralar..Sevmekten ,aşık olmaktan , inanmaktan yorulmuyoruz da.. Ah o her seferinde kaybetme korkusu yok mu . Her kaybediş kanatıyor bir kabuğu. Bir kat daha acıtıyor canımızı.

Ne güzel demişler;
Nasıl yorgunum bir bilseniz.. bir ölü duysa , ayakucunda yer açar bana..

Ne kadar mutsuz rüyalarımız. Uykularımız bile paramparça..Kendi yalnızlığımızın gölgesinde eziliyoruz..
Nasıl bitecek bu acı. Cevabı yok . Elimizden gelen tek şey beklemek. Bekliyoruz ve hayırlısı diyoruz..
Bir de yazdıklarımız var , o mühim değil de .. Ya yazamadıklarımız ..

Unutmam gereken şeyler olduğunu da biri bana hatırlatabilir mi ?

Ve biz sonunda özgeçmişimizde yer almayacak nice şeyler yaşayacağız. Birbirimize benzeyen bir sürü hayatın içinde yorgun , mutsuz birbiriyle konuşmayan ,konuşsa da anlaşamayan bir sürü kalabalıklar olacak. Hepimiz olduğumuzdan başka bir şey olamayacağımızı, fazla zorlamanın da anlamı olmadığını bilecek yaşlara geleceğiz.
Zira insan üzülmeye görsün ona hayat hep suçluluk olacak..

Biri çıksa ve tutsa çocukluğumuzun ellerinden..Söz ben yine gülerim ..
Bahsetmeyin anneme bunlardan.. Beni mutlu bilsin..

K. DEMİR

[busegül]

Uçmayı Öğretecekti oysa, Kanatlarımı kırdı...


Ecza dolabına çarparak alnını kanatıyorsun, dalgınlıkla.
Sonra elini aynı dolabın içine doğru uzatıyor ve belki yarabandı kalmıştır diye umut ediyorsun.

Alınyazını kanrevan edenden, medet umuyorsun yani bir bakıma…

Sanırım, Aşk da tam böyle bir şey işte!


K. DEMİR