Ahde vefası Olmayanın Hayırda Nasibi Yoktur!
Merhum Mehmed Akif, günü birinde dostuyla sözleşmiş, filan yerde buluşalım diye. Dostu unutmuş, dostunun buluşma teklifini. Evinde rahat ve huzur içindeyken, 3. gün aklına gelivermiş birden verdiği sözü. O zamanlar tabidir ki telefon, fax, e-posta nevi şeyler olmadığından, kalkmış buluşma yerine gelmiş, utanarak görmüş ki eski dostu 3 gündür, her gün aynı yer ve aynı saatte buluşma yerinde beklemiyor mu?
Binbir rica ile özürler dilemiş, ama nafile. Dost verdiği söze sadakatinden anlaşılır demiş, Mehmet Akif ve “dost” bir anda “el” oluvermiş. Doğrudur, değerli dinleyenler, pek çok şey öğrendik bu yaşımıza kadar doğru sözlü olmaya, verilen söze riayete dair. Hadis-i şeriflerde de yer bulmuş kendine. Kimi zaman “ahde vefa” denmiş, kimi zaman “emanet”.
Bizce basit görülse de bir randevuya birkaç dakika gecikmek yada tümden unutmak, eskilerin gecikeni “tümden unutmasına” sebep olmuş. Aziz dostlar silinivermişler dostluk defterinden. Öyle ya rahatlık zamanında verdiği sözü hafife alan, ihmalkar davranan, sıkıntı zamanında, zor günde sizi ortalık yerde bırakıveririr de, elinizden tutan bir insaf ehli kalmayıverir.
Nice devletler yıkıldı verdiği sözü tutmayan, ahde vefa etmeyen vezirler yüzünden, nice topraklar işgale uğradı sadakati elden bırakıp zevke ve sefaya düşenler elinden... Bu gün çatırtılar gelmiyor mu ahlak binasından, sözünü tutmayanlar yüzünden..... Söz büyük emanettir, küçücük fidanlara öğretmek gerekir ki ahde vefa gerektir.
Ahdinde sadakati olmayanın, gönlünde hayır bulunmaz.
0 Yanıt
2911 Gösterim