Peygamber Efendimiz hoşgörü sahibiydi. Bunun doğal bir sonucu olarak
insanları farklılıklarıyla kabul ederdi. Hoşlanmadığı bir şey, yüzünden
anlaşılırdı. Bir kişide olumsuz bir durum görse onu düzeltirken şahsiyetini
incitmemeye özen gösterirdi. Düzeltilmesi gereken davranışları, “içinizde
şöyle şöyle yapanlar var, bunlardan vazgeçsinler” diyerek herkesi kapsayacak
tarzda söylerdi. Böylece hiç kimse rahatsız edilmeden yanlışlıklar düzeltilmiş
olurdu.
Sevgili Peygamberimiz, şartlar ne olursa olsun her zaman ve her yerde
hoşgörülü olmayı benimsemiştir. Bu sebeple Mekke fethinden sonra Kâbe
önünde toplanmış olan düşmanları hakkında genel af ilân ederek gönüllerini
İslâm’a kazanmak istemiştir. Bu durum, Ebû Süfyan ve oğlu Muâviye ile
Süheyl b. Amr gibi çok sayıda Kureyş ileri gelenlerinin İslâm’a adım
atmalarına sebep olmuştur.
0 Yanıt
1441 Gösterim