Putperestliğin merkezi Mekke’nin fethi ve halkının İslâm’a girişi, şimdiye
kadar Mekkeliler’in yanında yer alan Hevâzin ve Tâif’te oturan kolu Sakîf’i
yakından etkiledi. Sıranın kendilerine geldiğini düşünen bu iki büyük kabile,
Müslümanlara karşı ittifak kurarak savaş hazırlığına başladı. Hz. Peygamber,
Hevâzin lideri Mâlik b. Avf’ın kumandasında yürütülen savaş hazırlığını
duyunca, haberin teyidi için Abdullah b. Ebû Hadred’i onların yurtlarına
gönderdi. Haber doğrulanınca, Attâb b. Esîd’i Mekke’de vekil bırakıp,
ordusunun başında toplanma noktaları olan Mekke’nin kuzeydoğusunda,
girişi Harem-i Şerîf’e 36 km. uzaklıkta olan Huneyn vâdisine hareket etti (6
Şevval 8/27 Ocak 630). On bin kişilik fetih ordusuna iki bin Mekkeli yeni
müslümanın katılmasıyla asker mevcudu on iki bine çıkmıştı.
Henüz iman etmeyen 80 civarında Mekkeli de orduya katılmıştı.
Ordunun büyüklüğü, bazı askerleri gururlandırmış,
“bu ordu yenilmez” diyenler olmuştu.
Diğer tarafta 30 yaşlarında bir genç olan Hevâzin lideri Mâlik b. Avf,
askere cesaret vermek, cepheden kaçmalarını önlemek ve bir ölüm kalım
savaşına girmelerini sağlamak maksadıyla, kabilesinin kadınlarını,
çocuklarını ve tüm hayvanlarını savaş alanına getirmişti. Zor durumda kalan
askerlerin onları Müslümanların eline bırakıp kaçmayacağını düşünmüş,
savaştan çok iyi anlayan yaşlı Düreyd b. Sımme’nin “yenilgiye uğrayan
askeri hiçbir şeyin geri çeviremeyeceği” ikazlarına aldırmamıştı. Diğer
taraftan Hevâzin’in kollarından olan Sakifliler de Uzzâ putunun yıktırılması
üzerine kendi putları Lât’ın da tahrip edileceğinden korkup Hevâzinliler'e
katılmışlardı.
Düşman, Huneyn vâdisinin dar bir noktasındaki yamaçlara okçularını
yerleştirerek İslâm ordusuna pusu kurmuştu. 11 Şevval 8 (1 Şubat 630)
tarihinde sabahın alacakaranlığında vâdiye giren İslâm ordusunun Hâlid b.
Velid komutasındaki öncü birlikleri, iki taraftan ok yağmuruna tutuldu. Öncü
birlikleri geri çekilmek zorunda kalınca panik hali tüm orduyu etkiledi ve
askerler kaçışmaya başladı. Ancak Hz. Peygamber, bu zor anda olduğu yerde
kaldı ve kaçışan askerlerine seslenerek onları etrafında toplamaya çalıştı;
amcası Hz. Abbâs da gür sesiyle ona yardımcı oluyordu. Bu sırada askerlerin
büyük kısmı savaş mahallinden uzaklaşmış, onun etrafında Hz. Ebû Bekir,
Hz. Ömer, Hz. Ali başta olmak üzere yüz kadar sahâbi kalmıştı.
Resûlullah’ın sebatı ve Hz. Abbâs’ın uzak noktalardan duyulabilen gür sesi
sayesinde, İslâm askerleri yeniden Resûlullah’ın etrafında toplanmaya
başladılar. Onun emriyle başlayan taarruz, kısa süre içinde kazanılan bir
zaferle sonuçlandı. Bozguna uğratılan düşman, kadınlarını, çocuklarını ve
mallarını savaş alanında bırakıp kaçtı. Dört Müslüman şehit düşmüş, düşman
ise 70 kayıp vermişti. Tevbe sûresinin 25 ve 26. ayetlerinde, savaş sırasındaki
bozgunun ve sonunda kazanılan zaferin sebeplerine işaret edilerek şöyle
denilmektedir:
“Andolsun ki Allah, size çok yerlerde ve Huneyn gününde yardım
etmiştir. Hani o gün çokluğunuz sizi böbürlendirmişti. Fakat size hiçbir yarar
da sağlamamıştı. Bütün genişliğine rağmen yeryüzü başınıza dar gelmişti.
Nihayet bozguna uğrayarak kaçmaya başlamıştınız. Sonra Allah, resûlünün
ve mü’minlerin üzerine güven veren rahmetini indirdi. Sizin görmediğiniz
askerler gönderdi ve kâfirleri azaba çarptırıp bozguna uğrattı. İşte kâfirlerin
cezası budur.”
Huneyn Gazvesi’nde düşmanın savaş alanına getirdiği kadınlar, çocuklar
ve malları oldukları yerde bırakıp kaçması sebebiyle, çok sayıda esir ve bol
miktarda ganimet ele geçirildi. Hz. Peygamber, kaçan düşmanın takip
edilmesi için, esirler ve ganimetlerin Ci’râne mevkiinde koruma altına
alınmasını emretti. Düşman ordusunun büyük bir kısmı komutanlarıyla
birlikte Tâif’e, bir kısmı Evtâs’a, geri kalanlar da Nahle’ye doğru gitmişlerdi.
Savaşın ertesi günü bir birliği Evtâs’a, bir birliği de Nahle’ye sevkeden
Resûl-i Ekrem ordusunun büyük kısmıyla Tâif üzerine yürüdü.
0 Yanıt
1411 Gösterim