Sır altı ve sır üstü tekniklerinin bir arada kullanılmasıyla çok renkli bir satıh
elde etmeye yarayan tekniğe “mînâî” adı verilmiştir. B
u teknikte ısıya çok dayanıklı olan renkler sır altına, az dayanıklı olan renkler de sır üstüne tatbik edilir.
Genellikle mavi, mor, fîrûze ve yeşil renkler sır altına;
kiremit kırmızısı, beyaz, kahverengi ve siyah renkler de sır üstüne tatbik
edilmektedir.
Bu tekniğe sır altı ve sır üstüne yedi rengin bir arada tatbik edilebilmesinden ötürü “heft-reng” adı da verilmiştir.
Anadolu’da örneklerine yalnız Konya Alâeddin Köşkü’nde rastladığımız
bu teknik daha çok İran’da yaygınlık kazanmıştır. İran’da daha çok mînâî ve
lajvardina teknikleri kullanılmaktadır. Birbirine çok yakın olan her iki
teknikte de desenler seramik üstüne sır üstü boyama yöntemiyle uygulanır.
Bu teknikle yapılmış Selçuklu dönemi çinilerinde yıldız, haçvari baklava ve
kare levhalar üzerinde, saray hayatına dair sahnelerin yanında çeşitli hayvan
ve bitki motiflerine de yer verilmiştir.
Bu teknikler çok zahmetli ve masraflı olduğundan Anadolu’da fazla
yaygınlık kazanmamıştır. Bu tekniğin en çok görüldüğü yerler ise Basra,
Rakka ve Kâşân’dır.
Daha çok sivil mimaride kullanılan çini tekniği Minaî ve Luster'dir.
0 Yanıt
2290 Gösterim