ANTİLOP
Annesiyle birlikte gezerken, gecenin karanlığında annesini kaybeden yavru antilobu, Afrikalı bir köylü bulmuş. Yavru antilobu kucağına alan adam, köyün yolunu tutmuş. Adam, yavru antilobu besleyip büyütmüş. Bir yıl sonra kocaman olan antilobu bulduğu yere bırakmış. İnsanların arasında yaşamaya alışan antilop, bu duruma alışamamış. Ormanda, bayırda, çayırda yaşayan antiloplar, tekdüze bir yaşam sürüyormuş. Çayırda çimen yersin, ırmaktan su içersin, leopar, aslan korkusundan, uyku nedir bilmezsin. Her an tetikte olmak zorundasın, çünkü yaşamına göz koyanlar varmış.
“ Ben aç kalmasınlar diye leopara, aslana, sırtlana kendimi boğazlatmak zorunda mıyım?“ Diye soruyormuş, antilop. “ Besin zinciriymiş! Bazıları ot yer, ot yiyenler et yiyenlere yemek olur. Böyle bir şey doğru olabilir mi? Uyduran iyi uydurmuş ve yalanına inandırmış. Soruyorum size, kendini benim yerime koyanlar bir düşünseler. Siz durup dururken bir canavara yem olmak zorunda bırakılsanız, ne hissedersiniz? Buraya kadarmış deyip boyun mu eğersiniz yoksa tabana kuvvet kaçar mısınız? İsterseniz kaçmayın ve besin zincirinin bir halkası olun. Ne kadar hızlı koşarsanız, besin zincirinin halkası olmaktan o kadar uzaklaşırsınız. Olayı çok yönlü düşünmeden, yüzeysel olarak karar vermek, insan beyninin doğasına aykırı. “
Antilop dere-tepe gezerken, sonunda karşısına büyük bir şehir çıkmış. Antilop kenar mahalleden şehre girmiş. Bazen yol kenarından bazen kaldırımdan yürümüş. Adamlar, kadınlar, çocuklar, antiloba hayret dolu bakışlarla bakmışlar ve onu sevmişler, sırtını okşamışlar. Daha sonra geniş bahçesi olan bir adam antilobu sahiplenmiş. Onu tavuklar, horozlar, ördekler, kazlar, tavşanlar, koyunlar, keçiler olan bahçeye götürmüş. Antilobun bu bahçede olduğunu duyan pek çok insan, onu görmeye gelmiş. Antilop buradaki parçalamayan, can almayan dostlarıyla sakin bir yaşam sürmüş.
KERTEN İLE TİM
Kertenkele Kerten, kertenkele sandığı aslında yavru bir timsah olan Tim ile arkadaş olmuş. Birlikte sinek avlamışlar, aralarında candan bir dostluk kurulmuş. Kerten bir gün Tim’e, ailem buradan taşınıyor, çok uzaklara gidiyoruz. Onlarla gitmeye mecburum ama söz mutlaka seni görmeye geleceğim. Buralardan ayrılma, demiş. Tim’in gözyaşları altında Kerten, hoşça kal, demiş ve uzaklaşıp gitmiş.
Aradan yıllar geçmiş. Kerten bir gün geri dönmüş ve Tim’i aramaya başlamış. Tim, Tim, sevgili arkadaşım, ben geldim, Kerten geldi, diye ırmak kıyısında bağırmış. Bunun üzerine ırmaktan kocaman bir timsah kıyıya çıkmış ve Kerten’e doğru koşmaya başlamış:“ Kerten, nihayet yıllar sonra geri döndün. Seni çok özledim, gel sarılalım. “
Timsahtan korkan Kerten geriye kaçıp kayaların üstüne çıkmış:“ Ne Tim’i? Sen Tim olamazsın. Tim benim kadar bir kertenkeleydi. Sen kocaman bir timsahsın. “
“ Hayır, Kerten, ben kertenkele değildim. O zamanlar bir timsah yavrusuydum. Yıllarla büyüdüm. İşe bak ben de seni timsah yavrusu sanıyordum. Sesini duyup seni görünce Kerten neden hiç büyümemiş, diyerek hayret ettim. “
Daha sonra Tim yalvarmış, gözyaşı dökmüş. Birebir yaşadıkları özel anılardan bahsetmiş, konuştuklarından örnekler vermiş. Bunları başkasının bilmesi olanaksızmış ama Tim yaklaştıkça Kerten uzaklaşmış. Daha sonra kaçıp gitmiş. Bir daha da oralarda gözükmemiş. Irmakta yaşayan pek çok timsah, Tim’in devamlı olarak ağladığını, gözyaşı döktüğünü fark etmişler. Tim nedenini hiçbirine söylememiş. Timsah gözyaşları bu olsa gerek.
MAYMUNUN ALTIN LİRALARI
Maymunun biri ormanda gezerken altın bir lira bulmuş. Gergedana sormuş, bu nedir, diye. Gergedan da, bilmem ilk defa böyle bir şey görüyorum, demiş. Maymun daha sonra sincapla karşılaşmış. Ona sormuş, bu nedir, diye. Sincap, yuvarlak ama ne işe yarar bilmem ve bilmek de istemem, demiş.
Maymun kime sorduysa, buna benzer cevaplar almış. Maymun sonunda bir insana rastlamış: “ Ey insan, bu elimdeki nedir, bilir misin? “ diye sormuş.
Bunun üzerine insan: “ Bu altın bir liradır. Çok değerlidir. Senin işine yaramaz. Onu bana versene. “ demiş.
Maymun: “ İki takla atarsan, bunu sana veririm. “ demiş. İnsan iki takla atmış ve altın lirayı almış. “ Yine altın lira bulursan bana haber ver. Her lira için, iki takla atarım. “ demiş.
Maymun altın lirayı bulduğu yerde aramış ve bir kese altın lira bulmuş. İnsanların yanına gidip, onlara takla attırmış. İki takla atana, bir altın lira vermiş.
Alan razı, veren razı. Oradakiler, hoşça vakit geçirmişler. Maymun bir altın lira için, insanların neden bu derece değiştiklerini çok düşünmesine karşın, anlayamamış. Herhalde anlamam için, insan olmam gerekiyor, diye düşünmüş.
KARAKAÇAN
Vaktiyle ülkenin birinde eşekçiler yaşarmış. Bu eşekçiler, dağlarda, ovalarda gezen yaban eşeklerini yakalar, onlara boyun eğdirir ve pazarda satarlarmış. Sermaye gerektirmeyen bir işmiş. Eşek yakalamanın yazı kışı olmazmış. Bazen yazın kavurucu sıcakta eşek peşine düşülür, eşek sürüleri takip edilir ve kurulan tuzak sayesinde önce sürü başı yakalanırmış. Sürü başı yakalanınca amaçsız kaçan öteki eşekleri yakalamak kolaymış. Bu ülkede şimdiye kadar tuzağa yakalanmayan bir sürü başı çıkmamış. Bazen de dondurucu soğukta eşek peşine düşülürmüş.
Karlı bir kış günü kırka yakın eşekçi on dört eşeklik bir grubu ırmak kenarında kıstırmışlar. Sürü başı olan eşeği, gruptan ayırıp yakalamak istiyorlarmış. Arkadan ve önden sarıldıklarını gören eşeklerin biri hariç hepsi sağa, ırmağa doğru kaçmışlar. Sadece biri sola, kara doğru kaçmış. Eşekçiler bağırmışlar: “ Irmağa gidenleri bırakın, kara kaçanı yakalayın. “
Kara kaçan kaçmış, eşekçiler kovalamış ama sonunda boynuna kement geçirilen kara kaçan yakalanmış. Karakaçan yakalanınca sürünün diğer eşeklerini yakalamak zor olmamış. Üç gün içinde hepsi çiftliğe getirilmiş.
O gece karakaçan, sürüsündeki eşeklerle birlikte, ahırın kapısını kırarak kaçmış ve karanlıkta izini kaybettirmiş. Eşekçiler, bir daha karakaçan ve sürüsünün peşine düşmemişler. Onlar, kolay boyun eğen, uysal eşekleri yakalamaya devam etmişler. Arada bir dik başlı bir eşek çıkarsa, ona karakaçan demeye başlamışlar. Zamanla bütün eşeklere karakaçan denmeye başlanmış. Eşekçiler, aradan yüzyıllar geçmesine karşın, karakaçanın o dağlarda yaşadığına inanırlar.
Yazan: Serdar Yıldırım
0 Yanıt
1856 Gösterim